อดีตที่ผ่านพ้น ตอนที่ ๑-๗

๑. ตายแล้วฟื้น

ชีวิตของเราคนเรา มีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงไปในท่ามกลาง และมีความตายเป็นที่สุด ไม่มีใครหลบพ้นความตายไปได้ไม่ว่าจะเป็นเด็กเล็ก หนุ่มสาว เฒ่าชรา ต่างมีที่สุดคือความตายด้วยกันทั้งนั้น.....
แต่สำหรับบางคนแล้ว ความตายไม่ใช่ที่สุดแห่งชีวิตของท่าน แม้ว่าท่านจะตายไปแบบผู้อื่นก็จริง แต่ท่านก็กลับฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาใหม่ บางท่านก็ตายซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายวาระ แล้วกลับฟื้นคืนมา คืนมาทุกครั้งไป....
ท่านที่ตายแล้วฟื้น ที่มีพยานหลักฐานบันทึกไว้ชัดเจนให้ผู้อื่นได้ทราบถึงเรื่องราวหลังความตาย ประกอบด้วย พล.ท.สมาน วีระไวทยะ พ.อ.พิเศษเสนาะ จินตรัตน์ และท่านที่มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นพิเศษ คือ หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ (พระราชพรหมยาน)
มีคนเป็นจำนวนมาก ที่ไม่เชื่อเรื่องตายแล้วเกิด มีความเห็นเป็นมิจฉาทิฏฐิ ปฏิเสธเรื่องชาติภพภายหน้า คิดเอาเองว่า นรก สวรรค์ไม่มี แล้วพยายามเสนอคนอื่นให้คล้อยตามความเห็นของตน...
พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้ชัดเจน ว่าผลบุญ-ผลบาป ชาตินี้-ชาติหน้า นรก-สวรรค์ นั้นมีจริง แต่ท่านนักปราชญ์เหล่านั้น กล้าค้านแม้คำสอนขององค์สมเด็จพระบรมครูของเรา....
เป็นเรื่องน่าสงสารที่ท่านทำตามคำสอนขององค์สมเด็จพระบรมศาสดาไม่ได้ ท่านก็คิดว่าคนอื่นคงทำไม่ได้ด้วย ความจริงแล้วแม้แต่เด็ก ๆ จำนวนมากก็ทำได้และมีความสามารถกว่าท่านปราชญ์ใหญ่เหล่านั้นซะอีก...
ประกอบกับเรื่องราวของท่านทั้งหลาย ที่ฟื้นคืนจากความตาย บรรดานักปราชญ์ทั้งหลายนั้น ท่านเหนื่อยเปล่าแล้วกับการสอนผิด ๆ ของท่าน....
ในที่นี้ขอกล่าวถึงการตายแล้วฟื้นของอาตมาเอง ที่เป็นการตายเปล่า ๆ ไม่ได้มีเรื่องราวของชีวิตหลังความตายมาเล่าสู่กันฟังอย่างผู้อื่นเขา ขณะนั้น....อาตมาเพิ่งจะอายุสองขวบเท่านั้น....
จากคำบอกเล่าของ พ่อ-แม่ และพี่ ๆ หลายคน ว่าตอนนั้นอาตมากับพี่สาว(คุณมุกดา เพชรชื่นสกุล) ได้รับแจกท็อฟฟี่จากพ่อ ก็แบ่งกันกิน พี่มุกดาเขารู้จักแกะเปลือกออกก่อน ส่วนอาตมานั้นไม่รู้ความ...
รับท็อฟฟี่มาก็ใส่ปากอมเล่นทั้งเปลือก ท็อฟฟี่สมัยนั้นเม็ดโตมาก (ราคาเม็ดละ ๓๐ สตางค์) พออมไปอมมาเปลือกท็อฟฟี่ถูกน้ำลายลื่นเข้าก็ผลุบเข้าไปในหลอดลม อาตมาเลยชักตาตั้ง...!
พ่อ – แม่ เห็นอาการของอาตมาเข้า ก็รีบล้วงคอจะเอาออก แต่กลายเป็นดันให้ท็อฟฟี่หลุดลึกเข้าไปอีก เลยวุ่นวายโกลาหลไปทั้งบ้าน อาตมานั้นขาดอากาศหายใจ หมดสติไปตั้งนานแล้ว...
เมื่อสามสิบกว่าปีก่อน คำว่าโรงพยาบาลเป็นสิ่งไกลเกินฝัน ได้แต่พยาบาลกันตามมีตามเกิด เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง อาตมาเขียวไปหมดทั้งตัว ดูด้วยสายตาก็ตายไปนานแล้ว แต่ด้วยความรักของพ่อ-แม่ แม้สภาพจะเป็นถึงเพียงนั้น ท่านก็ไม่ยอมหมดหวัง หันไปพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ คือบนบานต่อ "เจ้าแม่เบิกไพร" ว่าถ้าอาตมาฟื้นจะยกให้เป็นลูกจ้าวแม่ ๑๐ ปี...
จะด้วยบารมีของจ้าวแม่ หรืออาตมายังไม่ถึงที่ตายก็ไม่รู้ พอพ่อจับร่างอาตมาห้อยหัวลง ตบหลังเข้าอย่างแรง ท็อฟฟี่เจ้ากรรมก็หลุดกระเด็นออกมายังกับปกฏิหาริย์ อาตมาแหกปากร้องไห้จ้า...!
แทบจะเป็นไปไม่ได้ ที่คนหมดลมไปนานขนาดนั้น กลับฟื้นคืนมาอีกครั้ง แต่มันก็เป็นไปแล้ว และจากการที่สมองขาดอ๊อกซิเย่นเป็นเวลานาน ทำให้อาตมาป่วยเป็นโรคลมชักอยู่หลายปี...
ไปกราบฝากตัวเป็นลูกจ้าวแม่ตามสัญญา ตลอดเวลา ๑๐ ปีเสี่ยงเซียมซีได้ใบเดียวกันทุกครั้ง ข้อความมีว่า "ใบที่สิบสองต้องกันเหมือนจันทร์ฉาย เปรียบกับต้นพฤกษีคราวที่ตาย แล้วกลับกลายฟื้นเป็นเหมือนเช่นเดิม...."
น่าอัศจรรย์มาก ที่ข้อความตรงกับชีวิตอาตมาจริง ๆ และการตายครั้งนั้น อาตมาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตายเปล่า ๆ แล้วก็ฟื้นคืนมา จำไม่ได้จริง ๆ ว่าไปพบอะไรมาบ้างเพราะยังเด็กเกินกว่าจะจำอะไรได้...
ท่านผู้อ่านทั้งหลาย...ความตายเป็นของไม่แน่นอน ไม่ทราบว่าจะมาถึงตัวเราเมื่อไหร่ ขอทุกคนจงอย่าประมาท เร่งปฏิบัติความดีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป เพื่อเวลาตาย จะได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี สมกับที่เรามุ่งหวังทุกประการ...

๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๒. วิเวกใต้บาดาล

คำว่า "วิเวก" แปลว่า ความสงัด มีอยู่สามประการคือ
กายวิเวก ความสงัดทางกาย
จิตวิเวก ความสงัดทางใจ
อุปธิวิเวก ความสงัดจากกิเลส
ทั้งสามประการนี้เกี่ยวเนื่องกันเป็นลูกโซ่ คือ ความสงัดทางกาย(วาจาด้วย) พาให้เกิดความสงัดทางใจ เมื่อใจสงัดกิเลสเกิดขึ้นมาไม่ได้ ก็นับเป็นการสงัดจากกิเลสไปด้วย....
ผู้ปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นจริง ๆ จะแสวงหาความวิเวกทั้งสามประการ ชนิดเอาชีวิตเข้าแลกทีเดียว แต่ความสงบสงัดนั้น ใช่ว่าจะไขว่คว้าหามาโดยง่าย ที่ใดกล่นเกลื่อนด้วยหมู่ชน ที่นั้นย่อมหาความสงบได้ยาก...
ดังนั้น...พระท่านจึงมักหลีกหนีจากหมู่คน ธุดงค์ไปตามป่าตามเขาแสวงหาความวิเวกจากธรรมชาติ กระนั้นก็ดี จิตที่ปรุงแต่งอยู่ตลอดเวลาก็หาได้สงบลงง่าย ๆ ไม่ ต้องทรมานกันขนาดหนักจึงจะพอควบคุมไหว...
เมื่อเจ้าตัวกิเลสต้องพบกับการทรมานจึงยอมก้มหัวให้ บรรดาผู้มุ่งความสงบ จึงหันหน้าเข้าสู่ป่า อาศัยภัยจากสัตว์ร้าย ภูติผีปีศาจช่วยปราบปรามกิเลสให้สงบลงบ้าง ถ้าไม่สงบก็ให้มันตายไปเลย...
สภาพจิตของคนเรา ถ้าไม่มีที่ให้กลัวเกรงแล้ว ก็มักโลดโผนโจนทะยาน ขึ้นฟ้าลงดินไปตามแต่มันต้องการ เมื่อพบภัยอันตรายเข้า ความกลัวตายก็ทำให้มันเลิกดิ้นรน รีบกลับมาภาวนาเป็นการใหญ่...
การภาวนาโดยไม่ต้องบังคับ จิตใจก็ดิ่งสู่ความสงบวิเวกโดยเร็ว ดื่มด่ำกับความสุขของจิตที่สงัดจากกิเลส "สุโข วิเวโก" ความสงัดนี้เป็นสุขจริงหนอ...
แล้วความสงบวิเวกหาได้จากในป่าเท่านั้นหรือ...? หามิได้...ที่ใดก็ตามที่เราทรงอารมณ์ภาวนาไว้ได้ ที่นั้นล้วนแต่เป็นที่สงัด เพียงแต่ว่าสภาพจิตต้องฝึกมาดีพอ จึงจะปักลงสู่ความสงบได้ในทุกที่....
อาตมาพบกับความสงบวิเวกครั้งแรกนั้น เป็นเพียงเด็กน้อยที่อายุ ๕-๖ ขวบ แต่ความสงบสุขที่ได้รับนั้น มันดื่มด่ำลึกซึ้งจนบอกไม่ถูก ทำให้จำเหตุการณ์ได้แม่นยำ ความวิเวกคราวนั้นเป็นฉันใด...?
ขณะนั้นเป็นหน้าฝน คูน้ำริมถนนที่ลึกเกือบสองเมตรน้ำกำลังเปี่ยมฝั่ง อาตมากับพี่น้องวัยซนทั้งหลาย ลงความเป็นเป็นเสียงเดียวกันว่าต้องทำแพหยวกกล้วยเล่นกัน....
เริ่มจากตัดต้นกล้วยขนาดเท่า ๆ กันมา ๕-๖ ท่อน จัดเรียงให้เป็นระเบียบ เอาหลาวไม้ไผ่ตอกติดกันเป็นแพ ในสายตาผู้ใหญ่แล้วทำแสนจะง่าย แต่กับเด็ก ๆ อย่างเราแล้วมันเป็นผลงานชิ้นมโหฬารเลยทีเดียว....
ทั้งผลักทั้งดันแพลงไปในน้ำ หาไม้มาทำเป็นถ่อ แล้วทโมนทั้งฝูงก็ลงไปแออัดอยู่บนแพ ทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็นเลยสักคน แต่ขอให้ได้เล่นเถอะ เรื่องจมน้ำตายไม่ต้องคิดถึง....
ปกติต้นกล้วยก็ลื่นอยู่แล้ว มาเปียกน้ำเข้าก็ยิ่งลื่นหนัก จังหวะที่อาตมาตึงถ่อขึ้นจากโคลนนั่นเอง...ก็พลาดท่าลื่นตกน้ำดังตูมใหญ่ จมหายไปในห้วงน้ำที่ขุ่นข้นและมืดมิด...!
น่าประหลาด...ในความมืดอันเย็นเฉียบนั้น อาตมารู้สึกสงบเยือกเย็น สุขสบายจนบอกไม่ถูก เลยนั่งเงียบอยู่ใต้น้ำ ดื่มด่ำกับความสุขที่ได้รับ โดยไม่คิดดิ้นรนขึ้นไปแบบคนตกน้ำทั้งหลาย...
เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่รู้...อาตมารู้สึกตัวเมื่อมีมือควานมากระทบ ดึงผมสั้น ๆ ของอาตมาจนตัวลอยขึ้นเหนือน้ำ...พี่มุกดานั่นเอง...กำลังนอนพังพาบบนแพ และควานไปพบดึงอาตมาขึ้นมา...
ทุกคนตกใจหน้าซีดปากสั่น การล่องแก่งมหาภัยเลิกล้มไปโดยปริยาย ไม่มีใครบอกพ่อแม่ให้ถูกฟาดกัน อาตมาเงียบขรึมเป็นพิเศษ เพราะความรู้สึกยังดื่มลึกติดอกติดใจกับความสงัดที่ได้รับ...
จนบัดนี้อาตมายังนึกไม่ออก ว่าทำไมเกือบ ๑๐ นาทีใต้น้ำนั้นอาตมาจึงรู้สึกหายใจได้สบาย ๆ เป็นการหายใจทางไหน...? ทำไมถึงไม่ตกใจ...? ใครสามารถเดาได้โปรดเมตตาเฉลยให้ด้วย...
ชีวิตนี้เป็นของน้อย จะสลายไปยามใดก็ไม่แน่ ขอทุกท่านเร่งทำความดี เพื่อเป็นทุนไปสู่จุดหมายในภพหน้ากันเถิด...

๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๓. ท่านเจ้าคุณนรฯ

หากเอ่ยถึงนาม "หลวงพ่อธมฺมวิตกฺโก" หรือ ภิกษุพระยานรรัตน์ราชมานิต ที่ผู้คนเรียกกันสั้น ๆ ว่า ”ท่านเจ้าคุณนรฯ” แล้วเชื่อว่าทุกท่านต้องเคยได้ยินชื่อเสียงเกียรติคุณของท่านมาไม่มากก็น้อย....
ท่านเจ้าคุณนรฯ เป็นพระสุปฏิปันโน ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบอย่างแท้จริง ยากที่จะหาพระผู้เด็ดเดี่ยว เฉียบขาดในการปฏิบัติธรรมเสมอด้วยท่านอีกแล้ว ท่านเอาจริงเอาจังในการปฏิบัติทุกอย่าง...
ด้วยศีลาจารวัตรอันบริสุทธิ์งดงามของท่าน นำพาท่านโดดเด่นขึ้นมาเป็นหลักชัยของหมู่ชน แม้ท่านจะเก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ยุ่งเกี่ยวสุงสิงกับใคร แต่คุณความดีของท่าน ก็เจิดจ้าสว่างไสวจนปิดไม่มิด...
ดวงจิตอันบริสุทธิ์ ด้วยได้รับการขัดเกลาอย่างวิเศษ ก่อให้เกิดอิทธิปาฏิหาริย์อันศักดิ์สิทธิ์ สงเคราะห์ต่อหมู่ชนโดยไม่เลือกหน้า ปากต่อปากที่พากันกล่าวขาน เกียรติคุณของท่านยิ่งขจรขจายไป ไปอย่างไม่รู้จบ...
ในที่สุดก็มีผู้สร้างรูปเหรียญของท่านขึ้นมาบูชา ท่านก็โปรดเมตตา ปลุกเสกอธิษฐานจิตให้ บุคคลผู้รับไปบูชา พบประสบการณ์พิสดารต่าง ๆ มากมายนับไม่ถ้วน อาตมาเองก็พบกับความมหัศจรรย์นั้นด้วย...
นายตู่ (วิจิตร แซ่ล้อ) เพื่อนของอาตมา นำเหรียญนาคปรกใหม่เอี่ยมของท่านเจ้าคุณนรฯ มาแลกกับพระนางพญาของอาตมา ตอนนั้นอาตมายังไม่รู้คุณค่า เลยถูกพี่ก้อง คุณก้องเกียรติ เพชรชื่นสกุล) หักคอเอาไปซึ่ง ๆ หน้า...
พอทราบว่าท่านดีอย่างไร อาตมาก็เสียดายใจจะขาด จนแม่ต้องไปหาให้ใหม่ ตอนนั้นอาตมาเรียนมัธยมศึกษาปีที่ ๑ ต้องนำเงินไปจ่ายค่าเทอม ๒๒๐ บาท ได้เงินทอนกลับมา ๘๐ บาท...
อาตมาสอดเงินไว้ในสมุด ขี่จักรยานกลับบ้านเป็นระยะทาง ๖ กิโลเมตร ถึงบ้านจะนำเงินไปคืนให้แม่ แต่พอเปิดสมุดขึ้นมาไม่ทราบว่าเงินนั้นอัตรธานไปไหนแล้ว...!
เคราะห์ดีที่อาตมาไม่เคยเหลวไหล หาไม่คงถูกฟาดก้นลายแน่ แม่ให้บนท่านเจ้าคุณนรฯ ขอให้ได้คืนมา อาตมาไม่ทราบว่าจะหันหน้าพึ่งใคร ก็เลยต้องบนท่านตามที่แม่แนะนำ แต่ไม่คิดว่าจะมีทางได้คืนหรอก...
พอเช้าขึ้นไปโรงเรียน อาจารย์ใหญ่ประกาศหาคนทำเงินหาย อาตมาแสดงหลักฐานถูกต้องทุกอย่างจึงได้รับเงินคืนมา เพื่อนหญิงชื่อ ”ทองคำ มาสุริวงศ์” เป็นผู้เก็บได้ ได้รับการสรรเสริญความดีจากครูและเพื่อน ๆ ทุกคน...
นั่นเป็นความเมตตาของท่านเจ้าคุณนรฯ ที่สงเคราะห์แก่อาตมา หลังจากนั้นไม่นานอาตมาเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ มีโอกาสกราบฝากตัวเป็นลูกศิษย์หลวงปู่มหาอำพัน (พระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์)แห่งวัดเทพศิรินทราวาส...
หลวงปู่ท่านเป็นสหธรรมิกของท่านเจ้าคุณนรฯ เมตตาเล่าเรื่องปาฏิหาริย์มหัศจรรย์ต่าง ๆ ของท่านเจ้าคุณนรฯ ให้อาตมาฟังเสมอ ๆ จนกระทั่งอาตมาอยากได้พระเครื่องของท่านเจ้าคุณนรฯ รุ่นอื่น ๆ ขึ้นมาอีก...
วันหนึ่งอาตมาอัดรูปไปถวายหลวงปู่ ๑ โหล กะว่าถ้าหลวงปู่จะให้เป็นมูลค่า อาตมาจะขอเปลี่ยนเป็นพระท่านเจ้าคุณนรฯ ด้วยทราบมาก่อนว่าหลวงปู่ท่านมีอยู่จำนวนหนึ่ง
แต่เอาเข้าจริง ๆ อาตมากลับไม่กล้าขอ พอออกจากกุฏิของท่าน อาตมาก็เลยไปเยี่ยมคุณยายที่บางกอกน้อย น้าฟ้าบอกกับอาตมาว่าอยากได้พระอะไรไว้ใช้ ไปหาดูบนห้องพระข้างบนได้เลย...
อาตมาพบะพระเครื่องเนื้อผงของท่านเจ้าคุณนรฯ ถึง ๔ องค์ คิดดูเถิด...อาตมาอยากได้ ท่านก็บันดาลให้ดังใจนึก แต่อาตมาเก็บของไม่อยู่ เพื่อนฝูงมาขอก็ให้เขาต่อไปจนหมด..ตัวเองมานั่งอยากต่อไป...
มาภายหลังหลวงปู่มหาอำพันมอบเหรียญใบโพธิ์และรอยเท้าท่านเจ้าคุณนรฯ ให้อาตมาเป็นรางวัล ที่ไปเฝ้าพยาบาลท่านไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยาก...
จากที่เล่ามา แสดงให้เห็นว่า ดวงจิตบริสุทธิ์ของท่านเจ้าคุณนรฯ แม้จะละสังขารไปแล้ว ก็ยังคอยอนุเคราะห์สงเคราะห์แก่ผู้ศรัทธาท่านอยู่มิได้ขาดใครเดือดร้อนอะไร ท่านก็คอยช่วยเขาอยู่เสมอ...
คุณความดีใด ที่ท่านให้การสั่งสอนไว้ ขอศิษย์ทั้งหลายจงนำไปปฏิบัติเถิด จะเกิดสุขแก่ตน และครอบครัวอย่างหาที่เปรียบมิได้ จัดเป็นสังฆานุสสติกรรมฐาน นำท่านพ้นจากที่ชั่วได้อย่างแน่นอน...

๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๔. ครูกรรมฐานคนแรก

ข้าฯ ขอนอบน้อมคุณ แต่ท่านครูผู้อารี
กรุณาและปรานี อุตส่าห์สอนทุกทุกวัน
ยังไม่รู้ก็ได้รู้ ส่วนของครูสอนทั้งนั้น
เนื้อความทุกสิ่งสรรพ์ ดีชั่วชี้ให้ชัดเจน
จิตมากด้วยเอ็นดู อยากให้รู้เหมือนแกล้งเกณฑ์
รักไม่ลำเอียงเอน หวังให้แหลมฉลาดคม
เดิมมืดไม่รู้แน่ เหมือนเข้าถ้ำเที่ยวคลำงม
สงสัยและเซอะซม กลับสว่างแลเห็นจริง
คุณส่วนนี้ควรไหว้ ยกขึ้นไว้ในที่ยิ่ง
เพราะเราพึ่งท่านจริง จึงได้รู้วิชาชาญ
บทสรรเสริญคุณครูบาอาจารย์นี้ ท่านจางวางอยู่ เหล่าวัตรเป็นผู้ประพันธ์ ลิขสิทธิ์เป็นของหลวงปู่หลุย (พระโศภณสีลคุณ) วัดเทพศิรินทราวาส หลวงปู่มหาอำพัน เมตตาท่องให้อาตมาฟังทุกคืน...
คำว่า "ครู" มาจากภาษาบาลีว่า "คุรุ" แปลตรงตัวว่า "หนัก" เพราะหน้าที่พ่อพิมพ์แม่พิมพ์ของชาติ ที่จะหล่อหลอมเยาวชนออกมาให้ได้ดีนั้น เป็นภาระที่หนักหนาสาหัสจริง ๆ ต้องเป็นทั้งพ่อแม่และครูอาจารย์ในเวลาเดียวกัน...
สมัยอาตมาเรียนชั้นประถมอยู่นั้น ครูท่านเข้มงวดทั้งความรู้และความประพฤติ ไม่ยอมปล่อยปละละวางเด็ดขาด เพื่อนรุ่นพี่และรุ่นเดียวกัน ถูกปรับตกซ้ำชั้นคนละหลาย ๆ ปี ถ้าไม่ดีจริงไม่มีทางได้เลื่อนชั้นให้เสียชื่อครูหรอก...
ที่เรียนซ้ำชั้นจนโตเป็นหนุ่มเป็นสาวไปเลยก็มาก ส่วนใหญ่พวกนี้มักจะเกเร จึงต้องมีไม้กว้างสามนิ้วยาวสองเมตรไว้คุมประพฤติ ฟาดแต่ละทีแทบจะลอยตามไม้ไปเลย สมัยนี้ทำอย่างนั้นคงถูกย้ายไปดาวอังคารโน่น...!
ครูบางท่านตีนักเรียนมาตั้งแต่รุ่นพ่อ รุ่นลูก มาจนถึงรุ่นหลาน ดังนั้น นักเรียนที่จะมาขึ้นเสียงกับครูจึงไม่มี ก็พ่อยังถูกครูตี ลูกมันจะดีกว่าพ่อได้อย่างไร มาฟ้องพ่อว่าถูกตีมีหวังโดนฟาดซ้ำอีกรอบ...
สมัยนั้นจบป. ๔ มาก็มีการคัดตัวผู้ที่ต้องการเป็นครู เข้าสอนต่อโดยได้รับการบรรจุเลย จึงไม่ต้องสงสัยว่า การเรียนนั้นโหดขนาดไหน ความรู้ถ้าไม่แน่นจริง จะออกไปเป็นครูเขาได้อย่างไร...
อาตมาเองมีครูจบป.๔ หลายท่าน ขอเอ่ยนามไว้เป็นที่เคารพบูชาสัก ๒ ท่าน คือ ครูเสงี่ยม หรั่งนิ่ม และ ครูพิส ถิ่นญวน จิตวิทยา ในการสอนเด็กของท่านนั้น ผู้ที่จบครุศาสตร์บัณฑิตในสมัยนี้ เทียบไม่ได้แม้หนึ่งในหมื่น...?
ขอกล่าวถึงครูกรรมฐานคนแรกของอาตมาเสียที ตอนนั้นอาตมาเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมฐานบินกำแพงแสน วิชาที่เป็นยาขมหม้อใหญ่ของทุกคนคือ คณิตศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็นเลขคณิต พีชคณิต ตรีโกณมิติ ไซคลิกออเดอร์ ฯลฯ....
หลังจากถอดสมการสิบหกชั้น จนหน้ามืดตาลายกันทั่วหน้าแล้ว อาจารย์ณรงค์เดช บุญมี ก็ถามทุกคนว่า "นักเรียน มีใครอยากรู้โดยไม่ต้องเรียนบ้าง ?" ทุกคนยกมือกันสุดแขนเลย...
ท่านอาจารย์เลยอธิบายวิธีรู้โดยไม่ต้องเรียน กลายเป็นว่าท่านสอนกรรมฐาน แบบธรรมกาย ของหลวงพ่อวัดปากน้ำ และอธิบายให้เข้าใจง่าย ๆ แบบผู้รู้จริง โดยบอกว่า ถ้าถึงธรรมกายแล้ว อยากจะรู้อะไรให้ถาม "พระ" ท่านจะบอกได้ทุกอย่าง...
ในยุคนั้น...ใครปฏิบัติกรรมฐาน มักถูกกล่าวหาว่า "บ้า" ดังนั้นบรรดาครู และนักเรียนทั้งหมด จึงลงความเห็นเป็นเสียงเดียวว่าอาจารย์ณรงค์เดช “บ้า” แล้ว ยกเว้นอาตมาที่ไม่ได้คิดแบบนั้น...!
คำสอนของท่านอาจารย์ เหมือนกับจุดไฟในกายอาตมาให้สว่างรุ่งโรจน์ขึ้น เหมือนม้าคะนองที่มีคนเปิดคอกให้โลดทะยานไป จิตของอาตมาได้รับความมหัศจรรย์ทางธรรมที่ใฝ่หามานานในคราวนี้เอง...!
ท่านอาจารย์ณรงค์เดช บุญมี ประกอบด้วยปฏิปทาของผู้เสียสละอย่างเปี่ยมล้น ของทุกอย่างท่านสละให้แก่ผู้ต้องการโดยไม่ลังเล บ้านพักครูที่สมัยนั้นหายากกว่าทอง ท่านก็ยกให้เพื่อนครูไปอาศัยแทน...
เงินเดือนของท่านจะแลกเป็นเหรียญบาทใส่พานไว้ นักเรียนคนไหนต้องการเงินซื้อข้าว ซื้อขนมไปหยิบเอาได้เลย...ถ้านึกสนุกขึ้นมาท่านจะบอกอดีตชาติของนักเรียนแต่ละคนว่าเป็นใคร มาจากไหน เกิดมาเพื่อทำหน้าที่อะไร...?
ปัจจุบัน หากท่านอาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ คงจะชราภาพมากแล้ว ขอท่านอาจารย์โปรดทราบ...ศิษย์คนนี้ยังระลึกถึงอยู่มิรู้วาย...

๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๕. คาถาชินบัญชร

รากศัพท์ของคำว่า "คาถา" มาจากภาษาบาลีว่า ”กถา” แปลว่า ”วาจาเป็นเครื่องกล่าว” ดังนั้น...คำพูดของคนเราทุกคำก็คือคาถาทั้งสิ้น แต่คาถาในความเข้าใจของทุกคน ไม่ใช่ความหมายเช่นนั้น...
คาถาที่เรารู้จัก คือถ้อยคำอันศักดิ์สิทธิ์ ที่สามารถแสดงผลอันวิเศษแก่ผู้ที่ยึดถือท่องบ่น ในบรรดาคาถาที่ท่านผู้รู้ผูกขึ้นมานั้น คาถาชินบัญชร ของ สมเด็จพุฒาจารย์ หรือ หลวงพ่อโต วัดระฆัง นับว่าแพร่หลายที่สุด...
คาถาชินบัญชรนี้เพียบพร้อมไปด้วยอรรถและฉันทลักษณ์ ทั้งยังคงความเข้มขลังศักดิ์สิทธิ์เป็นที่ยิ่ง พระเครื่องสมเด็จวัดระฆังที่ลือลั่นสนั่นเมือง ก็ปลุกเสกด้วยคาถานี้เอง...
แต่ว่า...คาถาชินบัญชรนี้ ก็ยังมีแปลกแตกต่างไปหลายฉบับ บางฉบับก็เพิ่มมาหนึ่งบทบางฉบับก็หดหายไปสองบรรทัด คาถาบางตัวก็ผิดเพี้ยนกันไป แต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร...
ความศักดิ์สิทธิ์ของคาถานั้น ขึ้นอยู่กับสมาธิจิตของผู้ท่องบ่น ต่อให้คาถาผิดพลาดเพียงไรก็ตาม หากจิตเป็นสมาธิแนบแน่นมั่นคงเสียแล้ว ผลก็เป็นไปตามการอธิษฐานทุกประการ...
หากท่านผู้อ่านตัดความตะขิดตะขวงใจในตัวคาถาเสีย ตั้งใจท่องบ่นอย่างจริงจัง ผลดีย่อมบังเกิดแก่ท่านอย่างไม่ต้องสงสัย และต้องอัศจรรย์ใจในคาถาอันวิจิตรไพเราะ ที่เป็นผลผลิตจากอัจฉริยภาพของเจ้าประคุณสมเด็จท่านเป็นแน่แท้...
อาตมาได้คาถานี้จาก "หนังสือลานโพธิ์" อ่านแล้วชอบใจตรงที่ว่าหากใครท่องบ่นด้วยความเลื่อมใสอย่างแท้จริง พระสมเด็จวัดระฆังที่หายากเป็นนักหนา จะเสด็จมาอยู่กับผู้ท่องบ่นเอง....
ด้วยความอยากได้พระสมเด็จวัดระฆัง อาตมาจึงพยายามหัดท่องคาถา วันแรกก็ตะกุกตะกักไม่เป็นท่า เหนื่อยขึ้นมาเลยเอาคาถาหนุนหัวหลับไป เกิดฝันว่าท่องคาถาได้บรื๋อเลยล่ะ...!
ตื่นขึ้นมาก็ท่องได้จริง ๆ ....! นับว่าอัศจรรย์มาก เพราะความฝันกลายเป็นความจริงไปได้ อาตมาก็เลยท่องคาถาทุกวัน ท่องไปก็อธิษฐานไป ขอให้สมเด็จวัดระฆังเสด็จมาทีเถอะ...เจ้าประคุ้ณ...!
เวลาผ่านไป...ผ่านไป ไม่เห็นมีวี่แววว่า สมเด็จวัดระฆังจะมาซักที จนอาตมาท่องคาถาจนชิน วันไหนไม่ได้ท่องเหมือนขาดอะไรไป ความอยากได้พระหายไปจากใจ กลายเป็นหน้าที่ประจำที่จะต้องท่องอย่างน้อยวันละ ๑ จบ...
ปีแล้ว...ปีเล่า...อาตมายังคงท่องคาถาโดยไม่เบื่อไม่หน่าย จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วในปีที่ ๑๑ ของการท่องคาถาติดต่อกันนั่นเอง สมเด็จวัดระฆังที่อยากได้เป็นนักหนาก็ได้มาสมใจนึก...
ผู้มอบให้ เป็นนักสะสมพระเครื่องตัวยง ทั้งบ้านมีแต่ของเก่าแทบไม่มีที่จะเก็บ เขาติดหนี้บุญคุณอาตมาไม่ทราบจะทดแทนอย่างไร เลยมอบพระเครื่องสุดรักสุดหวงของตนให้อาตมา ๑ องค์...
นี่แหละ...ท่านผู้อ่านทั้งหลาย ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ของทุกอย่างเขาดีจริงอยู่แล้ว ขอเพียงเราทำให้จริงเท่านั้น ผลสำเร็จย่อมเกิดขึ้นกับเราอย่างแน่นอน...

๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๖. เสียงเรียกกลางดึก

คนโบราณมักมีคำสอนแปลก ๆ เช่น "กินข้าวเย็นแล้วหน้าจะนวล” บรรดาลูก ๆ ต่างก็อยากสวยอยากหล่อ เลยแย่งข้าวเย็นก้นหม้อแทบจะตีกันตาย กว่าจะรู้ว่าเป็นนโยบายประหยัดก็หมดข้าวเย็นไปหลายเกวียน...
"กวาดบ้านกลางคืนขโมยจะขึ้นบ้าน" ยุคนั้นมีไฟฟ้าใช้ซะเมื่อไรล่ะ เราเองนั่นแหละจะกวาดของมีค่าทิ้งเอง "หวีผมผัดหน้ากลางคืน ผีจะมาเอาตัวไป" อารามกลัวผีเลยแต่งตัวไปจู๋จี๋กันไม่ได้ ถูกผู้ใหญ่ต้มสุกสนิทเลย... "ได้ยินเสียงแปลก ๆ กลางคืนอย่าไปทัก" อันนี้สิสำคัญ เพราะของจำพวกไสยศาสตร์ คุณผีคุณคนนั้น ถ้าเราทักเข้าเท่ากับเปิดทางให้เขา มีของดีแค่ไหนก็หงายท้องทุกราย สมัยนี้ก็ระบาดมากไม่แพ้สมัยก่อน
บรรดาหมอไสยศาสตร์มักจะร้อนวิชา ถ้าหากเป้าหมายให้ลงมือไม่ได้ ในสิบวันครึ่งเดือน ต้องปล่อยของอาถรรพ์ออกไปทีหนึ่ง ของพวกนี้เขาเรียกว่า ”ลมเพลมพัด” ได้ยินเสียงไปทักเข้าเราก็ซวยไป...
ส่วนพวกอสุรกาย สัมภเวสี ที่หมอผีใช้มา มักทำให้เราตกใจแล้วฉวยโอกาสทับร่าง ถ้าเราอยู่ในบ้านก็พยายามทำให้เราทัก ถ้าเราทักเท่ากับอนุญาตให้เขาเข้ามา พระภูมิเจ้าที่ หมดสิทธิ์ขวางเขา เราก็เสร็จอีกนั่นแหละ...
อาตมาฝึกกรรมฐานตามแนวหลวงพ่อมาเกือบสองปี จึงเข้ามาทำงานกับพี่ชาย (คุณประสิทธิ์ เพชรชื่นสกุล) ในกรุงเทพฯ คืนหนึ่งอาตมานอนภาวนาจนอารมณ์ทรงตัว ก็ได้ยินเสียงพี่ชายคนโต ซึ่งไปทำสวนอยู่จันทบุรี เรียกอย่างชัดเจน...
เนื่องจากคำสอนที่จำขึ้นใจว่า "อย่าทัก" อาตมาจึงนอนฟังเฉยอยู่ ครั้นหมดความอดทนก็กระซิบกับแม่ว่า ”แม่...พี่ใหญ่เรียก...” แม่รีบดูให้อาตมานอนเงียบ ๆ บอกว่ากำลังฟังอยู่เช่นกัน...
อาตมานอนภาวนาไปเรื่อย เวลาผ่านไป...ผ่านไป เสียงรถราต่าง ๆ เงียบลง แสดงว่าดึกมากแล้ว ทุกคนคงหลับกันหมด ทันใดนั้น...วัตถุกลม ๆ อย่างหนึ่ง ลอยวืดเข้ามาทางหน้าต่าง...
ของสิ่งนั้นตกตุ้บกลิ้งขลุก ๆ เข้ามาใกล้ อาตมาเพ่งมองในความมืดสลัว ก็เห็นว่ามันคือ หัวกระโหลก...! เจ้าประคุณเอ๋ย...เพิ่งเคยถูกผีหลอกซึ่ง ๆ หน้าก็วันนี้แหละ...! เจ้าหัวกระโหลกทำปากพะงาบ ๆ หัวเราะแบบหนังใบ้...
โยมแม่ของอาตมานั้น เคยถือไม้คานตามตีเปรต ที่มาขอส่วนกุศลกลางป่าไผ่ ในพายุฝน อาตมาก็ลูกแม่คนหนึ่ง ไอ้เรื่องจะกลัวอะไรง่าย ๆ นั้นไม่มีเสียล่ะ .... อาตมากระโดดตะครุบเจ้าหัวกระโหลกทันที...!
มันกลิ้งหลบแฮะ...อาตมาหมุนตัวตามผีหัวกระโหลกที่กลิ้ง เอาเถิดเจ้าล่อไปรอบที่นอน ไล่ตะครุบจนเหนื่อยไม่ได้ซักที จนมันกลิ้งหนีไปหลบที่มุมมืดของซอกตึก คล้ายจะบอกว่า ขอพักก่อน...
ที่นอนของอาตมาอยู่ข้างหน้าติดบันได แม่นอนห่างออกไปเกือบสิบเมตร อาตมานึกได้ว่ามีเครื่องทุ่นแรงอยู่ใต้บันได จึงควานได้แป๊บน้ำขนาดหนึ่งนิ้ว ยาวเมตรเศษ ๆ ขนาดกำลังเหมาะมือเลย...
"คราวนี้แหละแกเอ๋ย...ข้าจะทุบให้กะโหลกกระจายเชียว อยากหลอกกันดีนัก..." ความโกรธที่ถูกหลอกบวกกับ ความพยาบาทจ้องจะล้างแค้น ทำให้อาตมาถ่างตารอเจ้าผีหัวกะโหลกโดยไม่รู้สึกง่วงแม้แต่น้อย...
นาฬิกาบอกเวลาตีสอง เสียงแมวจรจัดสองตัวขู่ตะคอกใส่กันจนแสบแก้วหู ฟังเสียงแมวอยู่ครู่หนึ่ง ก็มีเสียงเรียกชื่ออาตมาดังขึ้น... อาตมาเงื้อแป๊บน้ำสุดล้า..มาเลย...ไอ้ผีตัวแสบ..!
“เฮ้ย..นี่ข้าเองนะ...!” เสียงพี่ประสิทธิ์โวยวายจนตื่นกันทั้งบ้าน ที่แท้พี่เขาจะปลุกอาตมาไปไล่แมว ดีที่ตาไวเห็นอาตมาเงื้อแป๊บน้ำจะบ้อมกบาล ไม่งั้นมีหวังถูกอาตมาฆาตกรรมแน่ ๆ ...!
อาจเป็นเพราะอาตมาไม่กลัว ไม่ทัก ไอ้ผีเลยทำอะไรไม่ได้ ต้องใช้ลูกไม้หลอกให้พี่น้องฆ่ากันเอง ซึ่งจังหวะเวลามันเหมาะเจาะพอดี ทำให้แผนการของมันเกือบจะสำเร็จ กว่าจะอธิบายกันรู้เรื่องก็เกือบสว่างคาตา...
หากท่านผู้อ่านทั้งหลาย หมั่นเจริญภาวนาจนจิตใจมั่นคง สิ่งลี้ลับอันเป็นภัยมืดเหล่านี้ ย่อมทำอันตรายท่านมิได้ และการเจริญภาวนานั้น ยังเป็นการเพิ่มบุญเพิ่มบารมี ช่วยให้ท่านเข้าถึงจุดหมายในชีวิตได้โดยง่าย...

๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๗. กายกรรมบนเก้าอี้

อาตมาติดนิสัยชอบการห้อยโหนโยนตัวมาตั้งแต่เด็ก ขนาดขึ้นไปเล่นไล่จับกับพี่ ๆ น้อง ๆ บนยอดไม้เป็นประจำ ทำไมไม่ตกลงมาคอหักตายซะตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะเคยเกิดเป็นลิงมาหลายชาติก็เป็นได้...
โตขึ้นมาหน่อยก็เป็นแฟนหนังทาร์ซาน ติดใจ นายจอห์นนี่ ไวท์สมุลเล่อร์ เป็นที่สุด แล้วมาเป็นแฟนยอดหญิงยิมนาสติค นาเดีย โคมานิซี่ มีการถ่ายทอดยิมนาสติคทีไร แทบต้องเอารถขุด มาขุดตัวจากหน้าจอทีวีเลยล่ะ...
ความบันเทิงประเภทเดียว ที่สามารถควักเงินจากกระเป๋าอาตมาได้ คือ พวกกายกรรมหรือละครสัตว์ อย่างอเมริกันเซอร์คัสนั้น อยากดูแต่ไม่ได้ดู เพราะบวชมาหลายพรรษาแล้ว ขืนแหกคอกไปดู มีหวังถูกขับออกจากวัดเป็นแน่แท้...
เมื่อมาฝึกกรรมฐานตามแนวของหลวงพ่อ จะด้วยเป็นวิสัยเก่า ๆ ที่ชอบหกคะเมนตีลังกาหรือเปล่าก็ไม่ทราบ ทำให้อาตมาต้องมาเล่นกายกรรมซะเอง เป็นการเล่นที่เป็นเองโดยไม่ต้องมาเสียเวลาหัดซะด้วยซิ...
ปกติอาตมาใช้คำภาวนาว่า "พุทโธ" ซึ่งหลวงพ่อแนะนำว่า เป็นคำภาวนาที่ง่ายและมีผลใหญ่ถึงพระนิพพาน พอมีเวลาว่างจากงานประจำอาตมาจะฉวยโอกาสภาวนาทันทีโดยไม่ยอมหายใจทิ้งเปล่า ๆ อย่างเด็ดขาด...
การภาวนาของอาตมานั้น แบ่งออกเป็นวันละสามเวลา คือ เช้ามืดตื่นตีสาม ออกกำลังกายแล้วอาบน้ำอาบท่า สวดมนต์นิดหน่อย อ่านกรรมฐาน ๔๐ วันละบท พออารมณ์ทรงตัว ก็จับคำภาวนา จนหกโมงเช้าถึงเริ่มทำงาน...
รอบกลางวันพักเที่ยง เสียเวลาไปกับการกิน ๑๕ นาที แล้วมุดเข้าไปใต้ท้องรถ จับอารมณ์ภาวนาในอนุสติ ๑๐ ประการ เริ่มจากอานาปานุสติ ที่เป็นแม่บทใหญ่ คือนึกถึงลมหายใจเข้า ออก จนกระทั่งอารมณ์ทรงตัว...
แล้วใคร่ครวญถึงความดีอันหาประมาณไม่ได้ของพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ทั้งหลายเรื่อยไปถึงความดีของเทวดาว่าต้องทรงความดีเช่นไร จึงสามารถเกิดเป็นเทวดา เป็นพรหม เป็นพระอรหันต์วิสุทธิเทพได้...
จากนั้น ตรึกตรองถึงอานิสงส์ใหญ่ของการบริจาคให้ทานและการรักษาศีล คิดถึงสภาพร่างกาย ที่มีแต่ความสกปรกโสโครก ไม่น่ารักน่าใคร่ ถ้าตายจากมันไปตอนนี้ เราขอไปพระนิพพาน จิตเกาะนิพพานเป็นจุดสุดท้าย...
การภาวนาช่วงนี้ มีเวลาแค่ ๔๕ นาที อารมณ์บางทีแนบแน่นจนแทบไม่อยากลุกไปทำงานเลย แต่ก็ไม่อาจจะอู้ได้ เพราะชักช้าแม้นาทีเดียว ตีนหนัก ๆ จะลอยมากระทบจนหลุดจากการภาวนาไปเอง...!
รอบค่ำร่างกายเหนื่อยมากแล้ว หลังจากบริหารร่างกาย อาบน้ำกินข้าวเรียบร้อยก็กราบพระ คิดตามที่หลวงพ่อสอนว่า เราอาจจะตายตั้งแต่คืนนี้โดยไม่ได้เห็นวันใหม่ก็ได้ ถ้าเราตาย เราขอไปนิพพานแห่งเดียว...
แล้วนึกถึงพุทโธ หงายหลังไม่ทันแตะพื้นก็หลับคร่อกไปเลย แต่ละวันภาวนาได้ไม่สมใจอยาก ต้องมาเพิ่มการภาวนาในวันหยุดคือวันอาทิตย์ ซึ่งการภาวนาในวันหยุดนี้เองที่อาตมาต้องเล่นกายกรรมอยู่เป็นนาน...
อาตมานั่งภาวนาอยู่ที่โต๊ะบัญชี ครู่หนึ่งก็เห็นแสงสว่างแพรวพราวยังกับเพชรลอยอยู่ข้างหน้า (หลับตาเห็น) แสงสว่างนั้นมีแรงดึงดูดมหาศาล อาตมาต้านไม่อยู่ถูกดูดจนสภาพร่างกายตัวเองก้มลงหน้าติดกับโต๊ะไปเลย...
แสงนั้นยังคงดูดต่อไป จนหน้ากดลงบนมือที่วางราบบนโต๊ะ แรงกดหนักจนปวดมือเหมือนกระดูกจะแตก จึงเลิกการภาวนาถอนจิตคืนมา อาการก็หายไป ภาวนาใหม่เมื่อไรก็เป็นใหม่อีก...
พอขยับเก้าอี้ห่างโต๊ะมาก ๆ มันดูดจนศรีษะติดกับปลายเท้า งอก่องอขิงไปเลย พอคิดว่าจะดูดไปถึงไหนวะ...? มันก็เปลี่ยนจากดูดเป็นผลักออกตัวค่อย ๆ ยืดตรง แล้วหงายไปทีละน้อย จนศีรษะติดพื้นดิน...!
ก้นอยู่บนเก้าอี้กลม ศีรษะกับเท้าติดพื้นอยู่คนละด้าน เป็นการติดท่าสะพานโค้งของยิมนาสติค บางทีติดอยู่เป็นครึ่ง ๆ ชั่วโมง บางทีก็ดิ้นตูมตาม ตกเก้าอี้ไปกองแอ้งแม้งกับพื้นก็บ่อยไป...
แม้ร่างกายมันจะอาละวาดขนาดไหน จิตมันก็เป็นสุขแนบแน่นกับการภาวนา เป็นอยู่นานนับเดือนกว่าอาการต่าง ๆ จะหมดไป อาตมาทราบภายหลังว่า เป็น ๑ ในปิติทั้ง ๕ ชื่อว่า อุเพ็งคาปิติ
ถ้าท่านผู้อ่านภาวนาแล้วเป็นแบบนี้ จงอย่ากลัว อย่าตกใจ ให้ภาวนาไปเรื่อย ๆ ไม่นานอาการต่าง ๆ ก็จะหมดไปเอง บางคนกลัวจนไม่กล้าภาวนาทำให้ทิ้งความดีไปอย่างน่าเสียดาย....

๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ