อดีตที่ผ่านพ้น ตอนที่ ๖๗-๗๒

๖๗. ยันต์ทำน้ำมนต์

การเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นธรรมดาของมนุษย์ทุกรูปทุกนาม เพราะว่าร่างกายเป็นรังของโรค ถ้าป่วยไม่นับว่าแปลก ถ้าไม่ป่วยซิเป็นเรื่องน่ามหัศจรรย์...!
ความเจ็บป่วยส่วนใหญ่เกิดจากเศษกรรมปาณาติบาต คือไปฆ่าคน-ฆ่าสัตว์ไว้มากในชาติก่อน เกิดมาชาตินี้เศษกรรมตามมาสนอง ก็ทำให้เจ็บไข้ได้ป่วยบ่อย ๆ...
อาตมาเขียนอย่างนี้ เป็นการยืนยันการเกิดการตายแล้วไม่สูญ และการระลึกชาติเป็นของทำได้จริง ใครจะว่าอาตมาสอนให้คนงมงายก็เชิญ...
น่าสมเพชบรรดานักบวชทรงสมณศักดิ์ใหญ่โตทั้งหลาย ที่ออกมาพูดปาว ๆ ว่า การเที่ยวนรก – สวรรค์ การระลึกชาติเป็นเรื่องโกหกหลอกลวงกัน...
พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้ชัดเจน ถ้าท่านทำทิพจักขุญาณให้เกิดขึ้นได้ การระลึกชาติ เที่ยวนรก – สวรรค์ ก็เป็นเรื่องกล้วย ๆ กล้วยสุกงอมซะด้วยซิ...
แต่ท่านทำกันไม่ได้ จะด้วยความโง่ของท่านเอง หรือวาสนาบารมีไม่พอก็ไม่ทราบได้ ท่านก็ออกมาประกาศปาว ๆ ว่า “ไม่มี – ไม่จริง – งมงาย – หลอกลวง ฯลฯ”
อาตมาก็ไม่ทราบว่าท่านห่มผ้าเหลืองมาได้อย่างไรกันคนละ ๕๐-๖๐ ปี มีตำแหน่งใหญ่โตจนปานนี้ แต่มากล่าวตู่พระพุทธวจนะ ทำตนเป็นเดียรถีย์ไปได้...!
ในเมื่อไม่เชื่อพระพุทธเจ้า แล้วจะมาบวชอยู่ในพระพุทธศาสนาทำไม...? หรือว่าลาภสักการะและยศศักดิ์สรรเสริญทั้งหลายทำให้ท่านบวชอยู่ได้ อย่างนั้นท่านก็เป็นได้แค่เปรตหรือสัตว์นรก ที่อาศัยผ้าเหลืองปกปิดความชั่วของตน เพื่อบ่อนทำลายพระพุทธศาสนาเท่านั้น...
อดนอกเรื่องไปไม่ได้ เพราะข่าวคราวในระยะนี้มีแต่ทางลบ อาตมาเป็นคนเลือดร้อน แม้จะบวชก็ติดนิสัยฆราวาส อดจะปาก(กา)เสียไม่ได้ สงสัยจะเป็นสันดานติดตัวมาจากชาติก่อน (นั่น...เอาซะให้พอ) ใครทนอ่านไม่ได้ก็วางซะก็แล้วกัน...
เขียนนอกเรื่องมากไปจริง ๆ วกกลับมาเรื่องเจ็บป่วยอีกที อาตมาเคยป่วยหนักแบบปางตายแค่ไม่กี่ครั้ง แต่โอกาสหน้าคงมีสถิติเพิ่มขึ้น ตอนนี้เอาแค่ที่เคยเป็นก่อน...
เริ่มจากหวัดเขมร(มัยโคพลาสม่า นิวมอเนีย) ติดมาตอนอยู่ชายแดน สลบไป ๒ วัน ๒ คืน ความจริงก็ไปหาหมอเสนารักษ์ แต่เขามีแค่ยาแก้ปวดสีชมพู อนาถแท้... ท.บ.ไทย...!
อาการเลยทรุดหนัก กว่าจะทุเลาก็เกือบครึ่งปี เป็นซะกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ เพิ่มมาอีกโรค ๑ โรค คุณโชติกา บุญ – หลง หลานของหลวงปู่มหาอำพัน (คนนี้คุยกับเทวดาทุกวัน) จะเอาไปยกเครื่องให้ แต่อาตมาปล่อยมันเลยตามเลย จะได้ตายเร็ว ๆ น่ะ...!
ต่อมาก็กระดูกคอเคลื่อนทับเส้นประสาทเดินวนเป็นปูขาเกไปเลย เดือดร้อนญาติโยมทั้งหลายที่ให้การสงเคราะห์ กลัวหลวงตาแก่จะตายเร็ว พาไปหาหมอซะแทบทั่วเมืองไทย บทจะหายกลับหายด้วยมือหมอนวดจับเส้นซะนี่...!
ล่าสุดเป็นไวรัสลงตับ แรก ๆ นึกว่าไข้หวัด กว่าจะรู้ตัวก็เป็นซะหนักแล้ว เจ้าประคุณเอ๋ย...แค่หายใจยังเหนื่อยเลย...มันให้เห็นทุกข์ เห็นโทษของการแบกขันธ์ห้าจริง ๆ ฉันน้ำหวานจนขวดกองเป็นภูเขาเลากา กว่าจะทุเลาเล่นเอาสองเดือนกว่า ตัวเหลืองเป็นมนุษย์ทองคำไปเลย...!
นั่นเป็นการป่วยที่นับว่าหนักจริง ๆ ชนิดไปเดินวนที่ตำหนักพระยายมมาแล้ว แต่ท่านเห็นว่ายังไม่สมควรจะตาย เพราะตายตอนนี้จะลงขุมตื้นไป เลยปล่อยให้มาสะสมความเลวต่อ ถึงเวลาจะได้พุ่งหลาวไปตรงเลย ไม่ต้องตัดสินให้เสียเวลา...
ทีนี้มากล่าวถึงโรคประจำตัว อาตมาเป็นโรคภูมิแพ้ อากาศเปลี่ยนนิดเปลี่ยนหน่อยก็จับไข้ เป็นมันได้อาทิตย์ละสอง-สามหน จนเป็นเพื่อนกับอาการไข้ สามารถขอเวลานอก เพื่อทำงานก่อนได้ หลังงานค่อยว่ากันใหม่ สนุกดีเหมือนกัน...
การเจ็บไข้ได้ป่วยมีคุณมหาศาล เพราะทำให้ทรงมรณานุสติกรรมฐานได้ดี แต่ไอ้การที่จะตายก็ไม่ตายนี่ซิ... มันทรมานเหลือร้าย ฉะนั้น...ถ้าเลือกได้อาตมาก็ไม่ขอป่วยหรอก (กลัวตายละมั้ง...?) แล้วทำอย่างไรล่ะที่จะไม่ป่วย...?
ก็มีอยู่วันหนึ่ง “หลวงพ่อ” ท่านเล่าให้ฟังว่า “พระ” ท่านมาขอให้เป็นหมอรักษาโรค หลวงพ่อบอกว่าตัวเองป่วยจะตายแหล่ไม่ตายแหล่ ให้เป็นหมอแล้วใครจะเชื่อ อีกอย่างคือไม่ชอบทำอะไรยาก ๆ จึงไม่ขอเป็นหมอจะดีกว่า...
ต่อรองกันไปต่อรองกันมา ในที่สุดหลวงพ่อก็กราบเรียนว่า “ถ้ามีน้ำมนต์ที่รักษาโรคได้ทุกชนิดก็จะยอมเป็นหมอ” คือทำทีเดียวไม่ยุ่งยาก ใครมาก็แจกน้ำมนต์ให้ หายไม่หายก็ช่าง “พระ” ท่านว่า “ต้องการแบบนั้นก็เอา...ตามใจคุณ”
“พระ” ท่านมอบหมายให้ พระสารีบุตรมหาเถระ เป็นองค์สอนวิธีทำน้ำมนต์ พระมหาเถระกล่าวว่า “เคยบอกวิธีให้ไปนานแล้ว แต่เธอลืมไปเอง” แล้วทบทวนความจำว่า เมื่อปีนั้น วันเวลานั้น ๆ เคยสอนเอาไว้แล้ว...
หลวงพ่อทบทวนดูก็นึกออก ว่าเคยทำให้เขาไปเจริง ๆ แต่ทำให้เฉพาะตัว ไม่เป็นสาธารณะ และเขียนอักขระผิดไปหนึ่งตัวด้วย แต่ตอนนั้นพระมหาเถระบอกว่าไม่เป็นไร ถึงผิดก็มีอานุภาพเช่นกัน แต่คราวนี้ต้องแก้ให้ถูก...
หลวงพ่อก็จดวิธีทำมา ต้องใช้แผ่นทองคำหกแผ่น แผ่นเงินหกแผ่น หนักอย่างน้อยแผ่นละ ๑ บาท เขียนยันต์ลงอักขระแล้วปลุกเสกตามวิธีการ จึงจะใช้ทำน้ำมนต์รักษาโรคได้...
อาตมาพอทราบเรื่องก็อยากได้ตามประสาคนกิเลสมาก เงินที่มีอยู่ถึงจะพอซื้อ แผ่นทอง – แผ่นเงิน แต่มันเป็นเงินที่ญาติโยม ทำบุญมาจะมาใช้เปะปะได้อย่างไร...?
ตัดใจว่าถ้าเราสมควรได้มันก็ได้เอง ถ้ามีคนถวายเงิน – ทองเพื่อการนี้โดยเฉพาะ ก็จะทำ ถ้าไม่มีก็สบายไม่ต้องเหนื่อย ถ้าจะให้เอาเงินสงฆ์ไปใช้ส่งเดชเป็นไม่เอาด้วยแน่...
พอดีพบกับน้าเล็ก (อาจารย์จารุวรรณ ศรีแสงจันทร์) น้าเล็กถวายของขวัญปีใหม่ เป็นสร้อยคอทองคำ ๕๐ สตางค์ ก็เลยบอกกับน้าเล็กว่า ขอเอามาใช้ในงานนี้ น้าเล็กอนุญาตด้วยดี...
เมื่อญาติโยมทราบ ก็ถวายทั้งเงิน-ทองและเงินสด คิดแล้วเกินจำนวนที่ต้องการไปมาก อาตมาจึงแจ้งให้ทราบว่า ถ้ามีเหลือจะร่วมในงานหล่อพระต่อไป ทุกคนก็โมทนาด้วย...
ติดต่อทางร้านให้รีดแผ่นเงิน-แผ่นทองให้ ตอนนั้นทองแท่งราคาบาทละ ๔,๗๐๐ ร้านค้ามันโขกซะบาทละ ๖,๐๐๐...! เออ...ทีเอ็งข้าไม่ว่า ถึงทีข้าบ้างอย่าโวยก็แล้วกัน แน่ะ...อาฆาตซะด้วย...!
พอได้แบบยันต์มาจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อก็เขียนเป็นการใหญ่ กะว่าเขียนเสร็จ จะขอความกรุณาหลวงพ่อให้ท่านช่วยเสกให้ ปรากฏว่าต้องเสกเองครับ...!
อิติปิโสฯ. สวากขาโตฯ. สุปฏิปันโนฯ. ๑๐๘ จบ นะมะพะทะ ๑๐๘ จบ เหนื่อยแทบขาดใจ เข็ดจริง ๆ คุณเอ๋ย... แถมไม่มั่นใจตัวเอง เอาไปเข้าพิธีใหญ่ที่หลวงพ่อทำในวิหารร้อยเมตรอีกครั้ง เอาให้ชัวร์ปึ้กไปเลย...!
ในพิธีมีเหรียญยันต์ทำน้ำมนต์ ๓๐,๐๐๐ เหรียญด้วย ครั้งแรก “พระ” ท่านให้ทำแค่ ๑,๐๐๐ เหรียญ ท่านบอกว่ากำลังใจคนไม่เท่ากัน เดี๋ยวเอาไปใช้เปะปะจะไม่มีผล แต่หลวงพ่อต่อรองตามเคย จนได้มา ๓๐,๐๐๐ เหรียญ คนศรัทธาจะได้เช่าซื้อตามอัธยาศัย...
๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๓๒ เวลา ๑๘.๐๐ น. เริ่มพิธี “พระ” ท่านเมตตาเป็นพิเศษ เป่ายันต์ติดกระหม่อมให้ทุกคนในพิธีด้วย อาตมารู้สึกหนังศีรษะถูกขึงสี่มุมตามรูปยันต์ ตึงเปรี๊ยะเลย จึงอธิษฐานจิตเพื่อญาติโยมและลูกสาวทั้ง ๕ คนด้วย...
น้ำมนต์และเหรียญรุ่นนี้ มีผู้นำไปรักษาโรคได้ผลมากต่อมาก แม้แต่เป็นมะเร็งก็หาย แต่ว่าขึ้นอยู่กับกำลังใจคนใช้จริง ๆ บางคนเช่น จุ๊บ (เบญจพร วิบูลย์พันธุ์) เป็นหวัดนิดหน่อย กินน้ำมนต์เป็นโอ่งยังไม่หายเลย...!
อาตมาเองหลังเข้าพิธีแล้ว ก็ปลุกยันต์อยู่ทุกวัน อาการโรคภูมิแพ้รู้สึกดีขึ้นมาก หลังพิธีตั้งแปดเดือนจึงเป็นหวัดหนหนึ่ง แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย...
น้ำฝน(มณีรุ่ง) ลูกสาวคนเล็ก ไปเที่ยวป่าทองผาภูมิ ถูกผึ้งป่าต่อยมือบวมเป็นกะโล่ เอาเหรียญรุ่นนี้แปะไว้นาทีกว่า ๆ ก็หายเป็นปกติ นับว่าอัศจรรย์มาก...!
คนนำเหรียญไปใช้ต้องสวดมนต์ทุกวัน ซึ่งเท่ากับบังคับให้ภาวนานั่นเอง เวลาภาวนา จิตจับภาพยันต์ก็เป็นกสิณ นึกถึงบารมีพระเป็นพุทธานุสติ ธัมมานุสติ สังฆานุสติ ก็เท่ากับเจริญกรรมฐานทุกวัน เป็นความดีที่สูงยิ่ง แบบนี้ใครว่างมงาย ไม่มีในพุทธศาสนา ก็ปล่อยเขาฉลาดไปคนเดียวเถอะ อาตมาขอทำแบบโง่ ๆ อย่างนี้แหละ สบายใจดี...

๑๖ กรกฎาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

หมายเหตุ : เมื่อ ๑๒ พฤษภาคม ๒๕๔๙ อาตมาถูกบีบคอให้ทำเหรียญทำน้ำมนต์ จำนวน ๓,๐๐๐ เหรียญ เพื่อให้ญาติโยมไว้ใช้รักษาโรคที่หมอแผนปัจจุบันรักษาได้ยาก กลายเป็นว่าต้องมาทำทั้งที่ตนเองก็ป่วยอยู่ทุกบ่อยเช่นกัน...!

๑๐ สิงหาคม ๒๕๔๙
พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺปญฺโญ

๖๘. พระพุทธบาทขุนห้วยแห้ง

รอยพระพุทธบาทนั้น ตามตำราบันทึกไว้ว่า มีอยู่ ๕ แห่ง คือ ๑. ภูเขาสุวรรณมาลิก ๒. ภูเขาสุวรรณบรรพต ๓. ภูเขาสุมนกูฎ ๔. โยนกมหานคร ๕. แม่น้ำนัมทานที
ท่านผู้อ่านต้องทำใจก่อนว่า นั่นเป็นชื่อสถานที่ ซึ่งเรียกกันในสมัยโบราณ มาถึงสมัยนี้ ไม่ทราบว่าเปลี่ยนเป็นอะไรไปบ้าง อาจจะเป็นนามสกุลดัง ๆ ของผู้มีอำนาจในแผ่นดินบางคนไปแล้วก็เป็นได้...
ที่ขึ้นชื่อลือชาที่สุดก็คือ รอยพระพุทธบาทที่จังหวัดสระบุรี มีประวัติว่าค้นพบในสมัยอยุธยา เนื่องจากพระสงฆ์ไทยเดินทางไปนมัสการรอยพระพุทธบาท ณ ลังกาทวีป...
พระเจ้าเทวานัมปิยติสสะ เจ้าผู้ครองลังกาทวีป ทรงกราบเรียนคณะสงฆ์ไทยว่า “ทำไมพระคุณเจ้าต้องลำบากตรากตรำมาถึงเมืองลังกา ในเมื่ออยุธยามหานครก็มีรอยพระพุทธบาทอยู่แล้ว...?”
คณะสงฆ์ไทยได้สอบถามจนทราบชัดว่า รอยพระพุทธบาทนั้นองค์สมเด็จพระภควันทรงประดิษฐานไว้ เหนือสุวรรณบรรพต ทางทิศอุดรของกรุงศรีอยุธยา...
พอข่าวแพร่กระจายไปทั่วกรุงศรีอยุธยา ก็มีการค้นหาเป็นการใหญ่ ในที่สุดก็พบโดยพรานบุญที่ขึ้นไปล่าสัตว์บนเขาขุนโขลน เมืองปากเพรียว ซึ่งก็คือสระบุรีในปัจจุบันนี้...
พรานบุญยิงเนื้อด้วยเนื้อไม้ ถูกเข้าที่สำคัญ จึงไล่ตามไปเอาตัว เห็นเนื้อนั้นดื่มน้ำในแอ่งเล็ก ๆ ลูกศรก็หลุดออกมา บาดแผลหายเป็นปกติ...
เห็นเข้าดังนั้น พรานบุญซึ่งเป็นกลากเกลื้อนไปทั้งตัว (คงเกามันดีพิลึก) จึงลองใช้น้ำนั้นชำระกายดู ปรากฏว่า กลากเกลื้อนทั้งหลายหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ เพื่อพิจารณาแอ่งน้ำนั้นแล้ว พรานบุญก็แทบช็อค...!
ขุนสัตตภัณฑ์คิรินทคูหาพนมโขลน (ยศภายหลัง) หรือพรานบุญนั้น ตัวแกเกือบเท่าตึก ถ้าเอาหัวกะโหลกแกมาได้ คงใช้ทำบาตราพระได้สบาย ๆ หัวเท่าบาตรจริง ๆ ...!
แต่ตัวขนาดนั้นของพรานบุญ พอพบเห็นว่าแอ่งน้ำนั้น เป็นรอยเท้าขนาดมหึมา ยาวเป็นวา พี่แกก็ขนหัวตั้งเด่เหมือนกัน เพียงแต่ไม่ถึงกับวิ่งป่าราบไปเท่านั้นเอง...!
สอบสวนทวนความจนแน่ใจแล้ว ก็มีการสร้างมณฑปครอบเอาไว้ ให้ชาวบ้านได้สักการบูชา กล่าวกันว่าใครได้ไปไหว้รอยพระพุทธบาทครบเจ็ดครั้ง จะไม่มีวันตกนรก แน่นอน...เราต้องนึกถึงว่าหนทางสมัยก่อนนั้นยากลำบากขนาดไหน การบุกป่าฝ่าดงที่เปี่ยมด้วยอันตรายร้อยแปดนั้น ถ้าปราศจากศรัทธาที่มั่นคงจริง ๆ แล้ว ครั้งเดียวยังยากที่จะไปเลย...
การบากบั่นไปตั้งเจ็ดครั้ง ศรัทธาที่มั่นคงกำลังใจที่เข้มแข็ง ยึดมั่นในพุทธานุสติขนาดนั้น นรกเขารังเกียจมากจึงไม่ยอมให้ลงอย่างเด็ดขาด ขืนลงก็นรกพังกันเท่านั้น...!
ถ้าเป็นสมัยนี้ก็หวานเลย อาตมาไปกลับได้ไม่ต่ำกว่าวันละสองเที่ยว และไปอธิษฐานยกช้างเป็นที่สนุกสนาน กราบไหว้ทำบุญให้ชื่นใจและไปได้ทุกปีซิน่า...
“หลวงพ่อ” เล่าให้ฟังว่า สมัยนั้นใครออกธุดงค์ก็ตาม มักจะมุ่งไปนมัสการรอยพระพุทธบาท และพระพุทธฉายที่สระบุรีกันทั้งนั้น...
หลวงปู่ปานนำคณะที่ประกอบด้วย “หลวงพ่อ” และเพื่อนพระผู้ “เอาจริง” ในการปฏิบัติธรรม ไปนมัสการรอยพระพุทธบาท พบพระบรมสารีริกธาตุเสด็จ เป็นที่ปีติชื่นใจโดยทั่วกัน...
อาตมาเองถ้าผ่านไปทางนั้น หรือไปธุระที่ใกล้ ๆ นั้น ก็จะแวะไปนมัสการทุกครั้ง สมัยก่อนบุกป่าฝ่าดงแทบตายกว่าจะไปถึง สมัยเราไปได้ง่าย ๆ ถ้ายังไม่แวะก็ไม่ทราบว่าจะพูดอย่างไรแล้ว...
ดังที่กล่าวแล้วว่า ตามตำราบันทึกไว้ว่ารอยพระพุทธบาท มีถึง ๕ รอยด้วยกัน จนป่านนี้ก็ยังบอกไม่ได้ว่า อยู่ที่ใดกันบ้าง แต่อาตมาไปพบเข้ารอยหนึ่ง ในป่าดงดิบรอยต่อระหว่างสุโขทัยกับลำปาง เรื่องมันเป็นอย่างนี้ขอรับท่านสารวัตร...
อาตมาบุกไปเมืองลับแลแม่สาน ด้วยปรารถนาที่จะพิสูจน์เรื่องลึกลับหลายประการ เช่น แร่ธาตุที่ผสมกันเป็นทอง ช้างน้ำที่เป็นจ้าวแห่งสัตว์ป่าทั้งมวล ถ้ำลับที่สมัยเชียงแสนใช้ส้องสุมผู้คน เพื่อกู้ชาติจากขอมดำ เหล่านี้เป็นต้น
ความเชื่อมั่นในคุณพระรัตนตรัย บวกกับบารมีของครูบาอาจารย์คุ้มเศียรคุ้มเกล้าอยู่ ทำให้อาตมากล้าทำในสิ่งที่ชาวกะเหรี่ยงทั้งหลายไม่กล้า คือบุกเข้าไปพิสูจน์มันซะทุกเรื่อง จนเป็นที่ยอมรับของพวกเขาว่า อาตมา “บ้า” เข้าขั้นจริง ๆ...!
พวกเขาจึงเล่านิทานปรัมปราของเขาว่า บนเทือกเขาที่สลับซับซ้อนในดงดิบข้างหน้า บนภูเขาที่มีนามว่า ขุนห้วยแห้ง มีคนเฒ่าคนแก่ไปล่าสัตว์ พบรอยพระพุทธบาทอยู่บนนั้น แน่ล่ะ...ไม่ต้องรอเขาแนะนำซ้ำ อาตมาก็พร้อมจะไปเองทันทีอยู่แล้ว...
ทั้งที่ได้รับบาดเจ็บจากการเดินทาง เดินขาลากไปข้างหนึ่ง แตะพื้นแต่ละทีปวดแทบน้ำตาเล็ด แต่ก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนความตั้งใจของอาตมาได้ บุกบั่นไปทั้งเจ็บ ๆ นั่นแหละ ให้มันรู้ไปว่าจะตายก่อนพบรอยพระพุทธบาท...!
หนทางที่ดูเหมือนยาวไกลไม่สิ้นสุด ฝ่าดงทากที่รุมดูดเลือดจนแดงไปทั้งสองเท้า ในที่สุด...อาตมาก็ได้พบได้นมัสการสมดังใจ รอยพระพุทธบาทนั้นอยู่บนหินใหญ่กลางห้วยเป็นรอยพระบาทขวาลักษณะมุ่งไปทางทิศเหนือ...
พบครั้งแรกอาตมาคิดว่าไม่ใช่ เพราะแม้ว่าจะปรากฏชัดบนหินอัคนี เหมือนเราเหยียบบนดินเหนียวก็ตาม แต่ดูด้วยตาแล้ว ใหญ่กว่ารอยเท้าคนทั่วไปนิดเดียว พออาตมาทดลองวัดด้วยด้ามกลด ก็เกิดความพิศวงยิ่งขึ้น...?
ดูเท่าไรก็เล็กนิดเดียว แต่พอวัดเข้าจริง ๆ ยาวถึงสองศอกกับ ๑ คืบ...! อัศจรรย์ไหมเล่า...? น่าเสียดายที่ไปอยู่กลางลำห้วยช่วงน้ำตกแก่งพอดี แรงน้ำที่เทลงในหน้าฝน จึงลบทำลายจนรายละเอียดต่าง ๆ จางหายไปเกือบหมด...
นิ้วพระบาทปรากฏพระอังคุฐและพระดัชนีเพียงราง ๆ อีกสามนิ้วเลือนหายหมดแล้ว พออาตมาจุดธูปเทียนบูชา น้ำตาเทียนทั้ง ๑๑ เล่ม ไหลรวมกันเป็นรูปเท้าเล็ก ๆ เหมือนเท้าเด็กอ่อน ชัดเจนและสวยงามเป็นที่สุด...!
จากการคาดเดาของอาตมา รอยพระพุทธบาทนี้ หากเป็น ๑ ใน ๕ จริง สมควรเป็นรอยที่ตำราบ่งบอกว่า ประดิษฐานอยู่ ณ เมืองโยนกนคร เพราะถ้ำที่พระเจ้าพังคราช ใช้ส้องสุมกำลังพลกู้ชาติ อยู่ห่างจากรอยพระพุทธบาทชั่วระยะเดินไม่นาน...!
หากผู้ใดปรารถนาไปนมัสการ จะต้องเป็นผู้ที่ยอมไปตายจริง ๆ อาตมาก็จะรับนำทางให้ เพราะหนทางหฤโหดสุดจะเปรียบได้ ร่างกายไม่ดี ใจไม่ถึง แค่เลียบเหว ทางกว้างแค่ฝ่ามือ หรือปีนสวนน้ำตกมหึมา ท่านก็อาจจะแหลกเหลวได้ทุกเวลา...!
“หนทางแม้สุดไกล ขอมุ่งไปกว่าจะถึง ยากเข็ญมิคำนึง ถึงทุกข์ทนสักเพียงใด” ถ้าแบบนี้ละก้อ...ถึงไหนถึงกัน...

๑๗ กรกฎาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๖๙. พระคำข้าวมหาลาภ

“ข้าว” มีคุณอนันต์กับคนเรามาตั้งแต่ยุคพระเจ้าสร้างโลก ความจริงโลกเราก็คงอยู่ของมันอย่างนี้แหละ แต่หลังจากไฟบัลลัยกัลป์ล้างโลกแล้ว “อาภัสราพรหม” ที่ท่องเที่ยวผ่านมา ได้กลิ่นหอมของดินเผาไฟ อดใจไว้ไม่ได้ก็แวะมาชิมดู...
ท่านผู้อ่านคงจะพอจำกันได้ เมื่อหลายปีก่อนมีโฆษณาชิ้นหนึ่ง ขึ้นต้นด้วย “มีทุกข์ในเรือนกาย มีความตายในดวงตา น้ำนมแห่งมารดา ในสายเลือดยังเหือดหาย...” ลงท้ายด้วย “ดินเอ๋ยโอ้ดินนี้ ยังพอมีให้แบ่งปัน...” แล้วมีภาพเด็กกินดินกันอยู่...
โฆษณาชุดนี้ฮือฮามาก ถึงขนาดผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมืองยุคนั้น ออกมาปฏิเสธเป็นพัลวัน ว่าประชาชนใต้การปกครองของท่าน อยู่ดีกินดีกันทั่วหน้า ไม่มีทางอดอยากขนาดกินดินกันหรอก โถ...ท่านไม่รู้อะไรน่ะ...!
เด็ก ๆ เหล่านั้นรักษาสายเลือดบรรพบุรุษกันต่างหาก พออาภัสราพรหมกินดินเข้าไป ของหยาบก็ทำให้กายทิพย์หยาบ เหาะกลับพรหมโลกไม่ได้ พอนานไปก็ปรากฏเพศชัด ว่า ใครเป็นหญิงใครเป็นชาย เลยช่วยกันผลิตบรรพบุรุษให้เราไงเล่า...!
พอจำนวนมากเข้าดินไม่พอกิน อาศัยบุญเก่าก็เกิดมีต้นข้าวเกิดขึ้น ข้าวสมัยนั้นเป็นข้าวสารเลย ไม่มีเปลือก ใครหิวก็ไปเก็บมาหุงกินกัน นานไปมีคนโลภกักตุนข้าวกันขึ้น ข้าวคงหมั่นไส้ เลยเกิดเปลือกหุ้มเมล็ดอย่างทุกวันนี้...
เห็นมั้ยล่ะ...ว่าคนเรากินดินมาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ และข้าวก็มีมาตั้งแต่สมัยนั้นแล้ว ดังนั้น...การที่เด็กกินดินก็ไม่ใช่ของแปลก ทุกวันนี้เขาก็ยังกินดินกันทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ และบรรดาคุณแม่ทั้งหลาย ใครแพ้ท้องอยากกินดินขึ้นมา คนแก่คนเฒ่าเขาว่าเด็กเป็นพรหมมาเกิดเชียวนะจะบอกให้...
ข้าวเป็นสัญลักษณ์แทนความมั่งคั่งบริบูรณ์ สมัยพุทธกาลเขานับข้าวเป็นทรัพย์ประเภทเดียวกับเงินทองเลยเชียว มาสมัยนี้ ข้าวยังคงใช้เป็นเคล็ดของความสมบูรณ์พูนสุขเช่นเดิม พิธีกรรมต่าง ๆ มักมีข้าวเปลือก ข้าวสาร ข้าวสุก เข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเสมอ...
ในเมื่อถือกันว่าข้าวเป็นสัญลักษณ์แห่งความมั่งคั่งบริบูรณ์ โบราณท่านจึงมีการนำข้าวมาใช้ในพิธีต่าง ๆ เสมอ ทางพระก็มีการสร้างรูปแทนองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยการใช้ข้าวมาเป็นส่วนผสมเช่นกัน...
รูปแทนองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่เกิดจากข้าวเป็นส่วนผสม ที่โด่งดังที่สุดคือ “สมเด็จวัดระฆัง” นั่นเอง ซึ่ง สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) ท่านใช้ข้าวคำที่รู้สึกว่าอร่อย คายออกมาตากแห้งบดเป็นผงผสมทำพระ จนเกิดสมเด็จวัดระฆังออกมา...
ในสมัยต่อมามีหลายท่านที่เจริญรอยตาม ด้วยการทำพระจากส่วนผสมของคำข้าวบ้าง แต่จะหาใครที่โด่งดังเทียมเท่าต้นตำราไม่ได้เลย ของต้นฉบับกลายเป็นที่ต้องการมาก จนเกิดการทำเลียนแบบขึ้น ของปลอมเลยเต็มตลาด...
“หลวงพ่อ” เล่าให้ฟังว่า หลวงปู่ปานก็สร้างพระจากคำข้าวเช่นกัน แต่หลวงปู่ทำแค่องค์เดียวเท่านั้น เวลาหลวงปู่ฉันข้าว ถ้ารู้สึกว่าคำไหนอร่อย ก็จะคายเก็บไว้ ตากจนแห้ง ทำอย่างนี้ตลอดสามเดือน แล้วเอาข้าวตากมาตำเป็นผง...
จ้างช่างมาปั้นผงเป็นพระพุทธรูป ได้องค์เล็กหน้าตักประมาณ ๕ นิ้ว จากนั้นหลวงปู่ก็ทำพิธีบวงสรวง ขอบารมีพระและเทวดาช่วยรักษา แล้วสั่งว่า เวลาท่านไม่อยู่ ถ้าอาหารในโรงครัวไม่พอฉัน ให้จุดธูปขอกับหลวงพ่อคำข้าวนี้ จะได้อย่างใจทุกอย่าง...
สมัยนั้นหลวงปู่ไปช่วยสร้างวัดสร้างโบสถ์ต่างจังหวัดไกล ๆ ไปทีหลายเดือนกว่าจะกลับ พอหลวงปู่ไม่อยู่ก็เกิดลาภผลน้อย ไม่พอจะเลี้ยงพระในวัด ท่านจึงเมตตาทำหลวงพ่อคำข้าวขึ้นมา หวังจะให้สงเคราะห์เวลาท่านไม่อยู่...
“หลวงพ่อ” ท่านชอบพิสูจน์ ดังนั้น อาหารยังไม่ทันจะขาด ท่านก็จุดธูปขอซะแล้ว จะเอากับข้าวชนิดไหน จากบ้านเหนือบ้านใต้ ได้อย่างใจทุกครั้ง ขอเพลินจนถูกหลวงปู่ซัดด้วยไม้เท้า ไหนว่าไปนานทำไมแค่สี่วันมาซะแล้ว...!
หลวงปู่บอกว่าเทวดาไปฟ้อง ว่าทำตัวไม่สมกับเป็นพระ ติดในรสอาหารจนเกินพอดี แล้วเทศน์กัณฑ์มหาราชซะหูอื้อไปตาม ๆ กัน ขามาจากเขาวงพระจันทร์มาอย่างไรก็ไม่รู้เร็วจัง พอเทศน์เสร็จต้องประคองไปส่งกุฏิ หลวงปู่ขาไม่ค่อยดีเดินไม่ค่อยไหว...!
พอฟังประวัติอาตมาก็อยากได้หลวงพ่อคำข้าวขึ้นมาทันที ถ้าได้มาจะขอยำหัวปลีกับผักบุ้งต้มจิ้มพริกน้ำปลามะนาว อยากฉันมานานแล้ว แต่หลวงพ่อคำข้าวอยู่วัดบางนมโค อาตมาเลยฝันค้างไปคนเดียว...ฮิ...ฮิ...
ปลายปี ๒๕๓๒ อยู่ ๆ “พระ” ท่านก็มาบอกให้หลวงพ่อทำพระคำข้าวขึ้นมาบ้าง เวลาฉันท่านจะมาชึ้เอาคำข้าวคำนี้กับข้าวอย่างนี้ เสกด้วยคาถาบทนี้ แล้วเก็บตากแห้งไว้ ให้ช่างออกแบบพระมาให้เลือก ดูว่าจะเอาแบบไหนดี...
ในที่สุดก็ได้แบบพระสี่เหลี่ยมองค์ขนาดหัวแม่มือ ด้านหน้าเป็นพระพุทธชินราช ด้านหลังเป็นภาพหลวงพ่อนั่งอยู่ในกระจังรูปคล้ายพัดยศ จำนวนพระ ๑๐๐,๐๐๐ องค์ กะว่าจะแจกกันให้หนวดหงอกไปเลย ดูซิว่าเมื่อไรจะหมด...!
พิธีพุทธาภิเษกทำที่วิหารร้อยเมตรในวันที่ ๑๕ มีนาคม ๒๕๓๓ เวลา ๑๘.๐๐ น. มีพระครูองค์หนึ่งจากจังหวัดนนทบุรี ขออนุญาตนำวัตถุมงคลของวัดท่าน จำนวน ๑ คันรถ มาเข้าพิธีด้วย ซึ่งหลวงพ่อก็อนุญาตด้วยดี...
เช่นเดียวกับทุกครั้ง อาตมาจะนำวัตถุมงคลส่วนตัวไปร่วมเข้าพิธีด้วย ในวิหารร้อยเมตรแบ่งวัตถุมงคลเป็นสองที่ คือ ของท่านพระครูและบุคคลภายนอก ๑ ที่ ของวัดอีก ๑ ที่ แต่ก็อยู่ชิดติดกันนั่นเอง...
อาตมาแบกลังวัตถุมงคลส่วนตัว เข้าทางด้านหลังพระประธาน มองไปเห็นพระพุทธรูปปางต่าง ๆ เหลืองอร่ามไปหมด ก็ตั้งใจว่า จะวางลังไว้ใกล้ ๆ พระพุทธรูป พอเดินไปถึงอาตมาก็วางลังลง แล้วก็ยืนเซ่ออยู่ตรงนั้นเอง...?!?
จะไม่ให้งงเป็นไก่ตาแตกได้อย่างไร...? ในเมื่อวางลังวัตถุมงคลลงในกองแล้ว อาตมาไม่เห็นมีพระพุทธรูปแม้แต่องค์เดียว...! เหลียวไปดู...อ้าว...มาอยู่ข้างหลังนี่เอง แล้วอาตมาเดินผ่านไปตั้งแต่เมื่อไร...ของตั้ง ๑ คันรถเชียวนะ...!
ประหลาดดีแท้...ของก็วางเต็มล็อค ไม่มีทางหลบหลีกไปทางไหน อาตมาเดินมาตรง ๆ กลับฝ่าของกองมหึมาไปโดยไม่รู้สึกว่ามีอะไรเลย ดังนั้น...แทนที่จะวางรวมกับของท่านพระครู ก็กลายเป็นวางกับกองของวัดจนได้ ถูกบังคับนี่นา...!
พอพุทธาภิเษกเสร็จ คราวนี้เกิดสงครามย่อย ๆ ขึ้นทันที ต่างคนต่างต้องการพระ เธอถุงฉันถุง ฉันยังไม่ได้นะ ขอฉันสองถุงซิ...แบงค์ห้าร้อยปลิวให้ว่อน อย่างกับเกิดการรบระหว่างอิรักกับคูเวตขึ้นกลางวิหาร ๑๐๐ เมตรก็ไม่ปาน...!
พระเดชพระคุณหลวงพ่อ เมตตาศิษย์อย่างหาที่เปรียบมิได้ ของดีของขลังของท่าน จึงมักตั้งราคาต่ำสุดไว้ก่อน เพื่อจะได้มีกันโดยทั่วถึง คราวนี้ก็เช่นกัน พระคำข้าวชุดนี้ตั้งราคาไว้องค์ละ ๑๐ บาทเหมือนเดิม (มาตรฐานวัดท่าซุง)
พระหนึ่งแสนองค์หมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่ถึงสองเดือน...! คิดว่าจะได้แจกจ่ายซักหลายปี กลับหมดลงแทบจะทันทีที่ปลุกเสกเสร็จ ราคาแพงขึ้นทันทีอย่างน่ากลัว ทันทีที่หมดก็มีคนให้องค์ละ ๑,๐๐๐ บาท เข้าไปแล้ว...! “หลวงพ่อ”ทราบดังนั้น จึงมีเมตตาเตือนว่า “อย่าไปซื้อเขาแพง ๆ เลยลูก มันหมดเปลืองโดยใช่เหตุ เอาไว้ในพรรษาหลวงพ่อจะทำให้ใหม่ อดใจรอหน่อยนะลูกนะ...” สาธุ...พระเดชพระคุณท่าน ช่างเมตตาเหลือประมาณ...
อาตมาพอได้พระคำข้าวมา ก็ฝากแม่เบ็ญ(คุณเบ็ญจา วิบูลย์พันธุ์) ให้ไปทำกรอบทองให้ ผลออกมาคือช่างฝีมือห่วยชะมัดเลย อาตมาแค่บ่นว่า “ไม่สวยเลยแม่...” เท่านั้นเอง พระที่พกไม่ถึงครึ่งวันปาฏิหาริย์อันตรธานไปเมื่อไรก็ไม่รู้...หาเท่าไรก็ไม่เจอ...!
ตั้งใจกราบขอขมา บนหลวงพ่อสี่พระองค์ขอให้ได้พระคืน ก็ได้ดังใจไม่ทันข้ามวัน เพราะน้าเล็กเห็นอาตมานั่งหน้าเหี่ยวแล้วสงสาร เอาของตัวเองถวายอาตมาซะเลย องค์นี้ไม่หายแน่ ๆ เพราะสวยถูกใจ...แฮ่...แฮ่...
พระคำข้าวรุ่นนี้ มีอานุภาพคือ “ให้ลาภ ปลอดโรค ศัตรูพินาศ” คือถ้าเราเชื่อถือมั่นคงจริง ๆ หมั่นบูชาด้วยความเคารพ ลาภผลเงินทองจะไหลมาเทมา โดยเฉพาะขอจากงานที่ทำ มีหลายรายต้องขอให้เบาลง เพราะทำไม่ไหว...!
ส่วนด้านโรคภัยไข้เจ็บ อาราธนาบารมีท่านคุ้มครองป้องกันได้ หรือถ้าป่วยอธิษฐานทำน้ำมนต์กินก็หาย ศัตรูคิดร้ายจะแพ้ภัยไปเอง ของแบบนี้พิสูจน์ซะก่อนแหละเป็นดี จะได้ไม่ว่าอาตมาโฆษณาชวนเชื่อสิ่งเหลวไหล...
ด้านลาภผลเงินทอง อาตมาเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะตั้งแต่ได้พระมา รับเงินเกินหมื่นหลายวาระด้วยกัน รายที่หนักที่สุด ช่วยใช้หนี้แทนทีหนึ่งห้าหมื่นบาท ที่ถวายเป็นทองรูปพรรณก็มี รวยไม่รู้เรื่องละคุณเอ๋ย...!
ยังดีที่อาตมาใช้เงินเป็น พอรับมาก็หายวับไปกับตา ไม่ชอบให้คั่งค้าง ตอนนี้ก็กำลังมองงานใหญ่เอาไว้ ปลายปีนี้ได้ลุยแน่ และหลวงพ่อกำลังทำผลพระรุ่นใหม่อยู่ ได้ยินว่าปลายปีคงได้เช่นกัน เอาเถอะ...ญาติโยมรวย พระก็สบายไปด้วย...
“หลวงพ่อ”บอกว่า “พวกคุณถ้าจะขอเรียนวิชานี้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะถ่ายทอดอย่างไร เพราะตอนเสกคำข้าว “พระ” ท่านจะมาชี้เองว่าเอาข้าวตรงนี้ กับอย่างนี้ เสกด้วยคาถาบทนี้ รุ่งขึ้นเปลี่ยนอีกแล้ว บางทีเหมือนกันสิบกว่าวัน อ้าว...เปลี่ยนบทใหม่อีกแล้ว...”
“ไม่เป็นไรครับหลวงพ่อ...หลวงพ่อทำพระไว้เยอะ ๆ แล้วกัน ญาติโยมเขาคงกักตุนไว้เผื่อลูกเผื่อหลานของเขาเอง ในเมื่อต่างคนต่างมี ถึงสิ้นหลวงพ่อแล้ว ก็คงไม่เดือดร้อนถึงพวกผมที่จะต้องมาสร้างเองหรอกครับ...”
“หลวงพ่อ” หัวเราะชอบใจบอกกับพระปลัดวิรัชว่างวดนี้ให้ทยอยทำไปเรื่อย ๆ “เอาซักห้าล้านองค์ดีไหมหว่า...?” หลวงพ่อถามแบบนี้ พระปลัดท่านถือว่าอนุญาตเลย มีหวังร้านรับพิมพ์พระหากินกับวัดท่าซุงวัดเดียวก็พอแล้ว...!
ความปรารถนาของหลวงพ่อ คือ ต้องการให้ญาติโยมีความเป็นอยู่คล่องตัว คนเราพอไม่หนักใจในการดำรงชีวิต เขาก็มีแก่ใจให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนาเอง เงื่อนไขการใช้พระก็ต้องหมั่นสวดมนต์ – ไหว้พระ เท่ากับบังคับกันอยู่แล้ว...
ใครจะโจมตีว่าเครื่องรางของขลัง การเสกน้ำมนต์ พ่นน้ำหมากเป็นเดรัจฉานวิชา ก็โปรดดูอุบายแฝงที่ทำให้คนปฏิบัติความดีด้วย ถ้าท่านยังไม่ยอมเข้าใจ ก็เชิญท่านตามสบาย เพราะการหลับหูหลับตากัดเขาท่าเดียว ก็ไม่ต่างกับสัตว์เดรัจฉานเท่าไรนัก...! หรือท่านผู้อ่านมีความเห็นว่าอย่างไร...?

๑๔ สิงหาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๗๐. ลายมือพิฆาต

“ระวังให้ดีนะโว้ย...ในเส้นทางพวกมันจะซุ่มคอยเด็ดหัวเอ็ง นอกเส้นทางก็มีแต่กับระเบิด ถ้าพลาดก็ถูกจำหน่ายละนะ...” สิบเอกหัตถชัย เสือคะนอง ครูฝึกเจ้าของฉายา “จอมโหด” เตือนอย่างเป็นห่วง...
จรดฝีเท้าลัดเลาะไปตามภูมิประเทศ สายตากราดไปรอบข้างอย่างระมัดระวัง เอ็ม.๑๖ คู่มือกระชับมั่น ประสาททุกส่วนตื่นพร้อม แม้เป็นเพียงการฝึกก็จริงอยู่ แต่มีการผิดพลาดถึงตายอยู่ทุกปี จะทำเป็นเล่นไม่ได้...
“พรึ่บ...!” “ปัง...ปัง – ปัง...ปัง – ปัง...ปัง...!” เพื่อนคู่ชีพคำรามลั่น ส่งหัวตะกั่วเคลือบทองแดงออกไปเป็นชุด ๆ ตามวิธีการยิงที่ฝึกแล้วฝึกอีก จนแทบจะเป็นสัญชาติญาณ เป้าทั้งสามพลิกคว่ำไปในความรกทึบ...!
“ดีมาก...เฮ้ย...! ข้างบน...” ครูฝึกที่คุมหลังมาชมไม่ทันขาดคำ ร่างดำทะมึนพร้อมหลาวไม้ไผ่แหลมเปี๊ยบ พุ่งจากคาคบไม้เข้ามาอย่างกับสายฟ้าแลบ อาตมาวัดเอ็ม.๑๖ ขึ้น นิ้วกระดิกระรัวชนิดสมองไม่ทันสั่งงาน...!
“ปัง...ปัง...ปัง...” นัดแรกพุงกระทิ นัดที่สองยอดอก นัดที่สามเด็ดเอายอดไม้ขาดกระเด็น แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะลากชีวิตของตน กลับคืนมาจากขอบนรก เฮ้อ...เกือบไปแล้วซิเรา...!
ภาพในห้วงนึกพลิกผันไป...ที่ย่างสามขุมเข้ามานั้น ทั้งสามคนอยู่ในชุดพรางลายพร้อย ไม่มีเครื่องหมายยศหรือสังกัดใด ๆ ทั้งสิ้น ตามแบบฉบับของผู้ที่ออกปฏิบัติหน้าที่ ในพื้นที่ประกาศกฏอัยการศึก อาตมาเองก็เช่นเดียวกัน...
“ลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ...” คำสอนของครูฝึกแว่วมาในห้วงนึก เล่นสามรุมหนึ่ง แบบนี้ ปล่อยเขาก่อนเราเละแน่ “เฮ้ย...!” แผดเสียงข่มขวัญ พร้อมกับพุ่งเข้าหาคนทางขวามือ เจ้านั่นผงะ เพราะคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเป้าแรก...
“ผลัวะ...!” ที่ม่อยกระรอกเพราะรับกำปั้นเข้าไปเต็มกราม กลายเป็นคนทางซ้ายสุดที่ถือไม้หน้าสาม เพราะอาตมาแว้งตัวกลับ ด้วยหมายเอาเป็นเป้าตั้งแต่แรกแล้ว กับคนถืออาวุธ ครูฝึกสอนนักสอนหนา “เก็บได้เก็บไว้ก่อน...”
“โพละ...” เท้าขวาเป็นแกนบิดตัวด้วยแรงส่งของหัวไหล่และสะโพก เท้าซ้ายหุ้มไอ้โอ๊บก็พาดเข้าก้านคอเจ้าคนกลางเสียงดังแปลก ร่างนั้นร่วงเป็นนกปีกหัก...! เท้าซ้ายแตะพื้น เท้าขวาดีดขึ้นตรง ๆ แบบผ่าหมาก...!
“กร๊อบ...” ทั้งเลือดทั้งฟันกระจายว่อน ไม่ต้องกินน้ำพริกไปเป็นเดือนละเอ็งเอ๋ย...อาตมาคิดขณะกระโจนเกาะมอเตอร์ไซค์ ที่พรรคพวกโฉบเข้ามารับ บิดคันเร่งเสียงแสบแก้วหู พาสองเสือเดนตายเผ่นฝุ่นตลบจากที่เกิดเหตุ...!
ภาพถัดไป...กำลังสอนลูกสาวคนโตให้หัดยิงปืน ลูกเสือลูกจระเข้ต้องเอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ สมิธแอนด์เวสสัน เอ็ม. ๔๕๐๖ ระเบิดขึ้นเป็นจังหวะจะโคน เป้าหมายคือ เป้าหุ่นคนแบบแมนไซส์ทาร์เก็ตทั้งสองตัว...
“นี่มือขวานะลูก...” “ปัง...” หัวเป้าเป็นรูกลวงโบ๋... “มือซ้ายนะลูก...” “ปัง...” ที่เดียวกันแต่คนละเป้า “คราวนี้สองมือจ้ะ...” มือซ้ายตะปบซ้อนทับมือขวาด้วยท่าถนัดที่ครูอี๊ด (ครูฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ) จ้ำจี้จ้ำไชมาหลายปี...
“ปัง...ปัง-ปัง...ปัง...” กลุ่มกระสุนจับเข้ากลางลำตัวเป็นกระจุก ถ้าเป็นคนก็ตายขาดตั้งแต่นัดแรกแล้ว แรกฝึกก็ให้สงสัยอยู่ครามครัน ว่าทำไมเพิ่งจับอาวุธแท้ ๆ แต่มันกลับคุ้นเคยคล่องตัว เหมือนเคยใช้อยู่ประจำ...
“ของเก่าตาม...” หลวงพ่อพระราชพรหมยาน เมตตาเฉลยให้ทราบ “อย่างหลวงพ่อเองก็เหมือนกัน ท่านแม่ให้ไปสอยหัวปลี ไม่เคยใช้มีดขอแบบคนอื่นเขาเลย พกมีดไปหลาย ๆ เล่ม ใช้วิธีขว้างตัดขั้วเอา...”
“ความเคยชินที่เป็นทหารมาทุกชาติ จับอาวุธขึ้นมาก็ใช้ได้คล่องตัวเลย อย่างมีดนี่จะขว้างให้ปลายแทง สันฟาด ด้ามดี ได้ทั้งนั้น สำหรับปืนคู่มือแล้ว ระยะ ๒๐๐ เมตร รับรองว่าแสกหน้าทุกนัด...”
ภาพเหตุการณ์เปลี่ยนไป ทิดดร(อุดร โดกระโทก) ส่งตะกรุดโทนของหลวงปู่สี (หลวงปู่สี ฉนฺทสิริ)มาให้ อาตมาผูกติดกับขวดน้ำพลาสติก แขวนไว้กับรั้วเหล็กโปร่ง “ถ้าพังห้ามโทษกันนะเว้ย...” อาตมาบอกไว้ก่อน...
“เออน่า...ของดีย่อมดีทุกที่ทุกเวลา...” เขาตอบอย่างมั่นใจเต็มที่ มันก็น่ามั่นใจอยู่หรอก เพราะของทุกชิ้นของหลวงปู่สีนั้นเยี่ยมจริง ๆ ขนาดชานหมากเพิ่งคายออกจากปากท่าน ควักปืนจ่อได้เลย แชะเปล่า...แชะเปล่า ไปซะทั้งนั้น...
อาตมาประทับเออร์ม่า คาร์ไบน์ ขนาด .๒๒ อย่างมั่นใจเช่นกัน ระยะแค่สิบกว่าเมตร อาตมายิงดับเทียนให้พรรคพวกดูมาแล้ว หลับตาซ้ายเล็งด้วยสายตาขวา ผ่อนลมหายใจออกครึ่งปอด แล้วกลั้นใจลากไกอย่างนุ่มนวล...
“เปรี้ยง...!” ในความรู้สึกของอาตมา มันดังกว่าฟ้าผ่าซะอีกทิดดรยืนตัวแข็ง หน้าซีดเป็นกระดาษชำระ ตะกรุดโทนดอกเบ้อเริ่ม หักพับเป็นรูปตัววี ผู้สูญเสียของดีแทบปล่อยโฮด้วยความเสียใจ...!
“ไม่มีอะไรที่หลวงพ่อยิงไม่ออก...” หลวงพ่อเมตตาเล่าในงานแจกพัดยศแก่ พระครูปลัดนิภัทร อคฺคธมฺโม และอาตมาเป็นผู้กั้นร่มถวายหลวงพ่อ “หลวงพ่อใช้คาถาหรือเปล่าครับ...?” อาตมากราบเรียนถาม...
“คาถาก็ใช้ ถ้าจะคัดของเขาเพื่อเรายิงออก ให้ว่า “คัจฉะ อะมุมหิ” แต่มีคนประเภทหนึ่ง ของเหนียวแค่ไหนก็ยิงออก คนพวกนี้จะมีลายมือเส้นหนึ่ง ขึ้นจากโคนเส้นสมอง ตัดผ่านเส้นใจ อ้อมเนินอังคารเหมือนรูปเดือนเสี้ยว...”
หลวงพ่อแบมือลากนิ้วประกอบให้ดู “แล้วเส้นของหลวงพ่อละครับ...? “บวชมา ๕๐ – ๖๐ ปี มันหายไปหมดแล้ว...” หลวงพ่อตอบแกมหัวเราะ อาตมาแบมือตัวเองดูบ้าง...เดือนเสี้ยวขึ้นหราเลย...!

๓๐ กันยายน ๒๕๓๕
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๗๑. พระธาตุชานหมาก

ความอัศจรรย์ต่าง ๆ ในพระพุทธศาสนานั้น มักปรากฎให้เห็นอยู่เนือง ๆ เช่น การเหาะเหินเดินอากาศ การย่นระยะทาง การแยกร่างบิณฑบาต เป็นต้น แต่นั่นเป็นเรื่องของปัจเจกบุคคล คือผู้ที่ทำบุญมาร่วมกัน ก็ได้เห็นเป็นการเฉพาะตน...
แต่ของที่สามารถพบเห็นและสัมผัสได้ด้วยคนหมู่มากก็มีอยู่ และยืนยงคงทนให้คนขี้สงสัยไปรู้เห็นด้วยตนเอง จะได้ไม่เป็นเรื่องคาใจที่ฟังแต่เขาเล่าว่า แต่อาตมาก็ให้สงสัยว่า มันจะคาใจหนักขึ้น เพราะหาคำตอบไม่ได้มากกว่า...
โบราณท่านว่า คนเลวมันเลวจนเข้ากระดูกดำ อาตมารับฟังมาแต่เด็ก แต่ก็เฉย ๆ มาภายหลังได้พบทั้งพระบรมสารีริกธาตุ และ พระอรหันตธาตุ จำนวนมาก จึงได้คิดว่า ไม่ใช่คนเลวที่เลวจนกระดูกดำเท่านั้น คนดีก็ดีจนกระดูกเป็นแก้วเช่นกัน...
การที่ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เมื่อมรณะแล้วกระดูกจะกลายเป็นพระธาตุหรือไม่ ขึ้นกับปัจจัย ๒ ประการ คือ
๑. อธิษฐานไว้ให้เป็น ท่านต้องการจะทิ้งสัญลักษณ์เอาไว้ ให้คนรุ่นหลังได้กราบไหว้บูชา ก็จะอธิษฐานให้กระดูกเป็นพระธาตุ
๒. พระท่านช่วยสงเคราะห์ เพื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวกำลังใจของคนหมู่มาก องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็จะบันดาลให้กระดูกของท่านนั้น ๆ เป็นพระธาตุ
บางท่านอาจจะคิดว่า พระท่านต้องมรณภาพและเผาแล้ว กระดูกถึงจะเป็นพระธาตุ ถ้าท่านคิดเช่นนั้นอาตมาขอบอกว่าคิดผิด เพราะอาตมาเคยพบเห็นมาด้วยตนเองว่า พระธาตุนั้นปรากฏขึ้นได้ แม้ว่าท่านผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบยังมีชีวิตอยู่ ตัวอย่าง คือ
หลวงปู่มหาอำพัน (พระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์) วัดเทพศิรินทราวาส เกศาของท่านกลายเป็นไข่มุกเล็ก ๆ สีขาวนวล นับร้อยนับพันองค์ หลวงปู่อนุญาตให้อาตมานำไปเท่าใดก็ได้ แต่อาตมาสำนึกตัวว่าเก็บของดีขนาดนี้ไม่อยู่แน่ จึงไม่ได้นำมาเลย...!
หลวพ่อฤๅษี(พระราชพรหมยาน) วัดท่าซุง เกศาของท่านที่ผู้อื่นเก็บไว้บูชา กลายเป็นพระธาตุ อาตมาไปดูของตัวเองบ้าง เห็นรวมตัวกันเป็นก้อน ที่ยอดบนสุดขมวดปลายแหลมไว้นิดหนึ่ง ตรงยอดแหลมนั่นเองปรากฏพระธาตุอยู่ ๑ องค์...
พระธาตุเกศาหลวงพ่อนี้ อาตมามอบให้นัน (นันฑิญา เหลืองถาวรกุล) ไปบูชา พอไปถึงบ้านของนัน ท่านก็แสดงปาฏิหาริย์ให้ดู เป็นแสงระยิบระยับเหมือนกับหิ่งห้อยบินวนเวียนเต็มไปหมดทั้งห้อง...!
ส่วนพระธาตุของหลวงปู่-หลวงพ่อต่าง ๆ ที่ปรากฏขึ้นหลังจากเผาแล้ว มีมากมายหลายองค์ ส่วนใหญ่เป็น อัฐิธาตุ(กระดูก) น้อยรายที่เป็น ทันตธาตุ(ฟัน) หรือเป็นเกศาธาตุ(ผม) นอกเหนือยิ่งไปกว่านี้ ยังไม่เคยปรากฏมีมาก่อนในประวัติศาสตร์...
แต่กฏทุกกฏย่อมมีข้อยกเว้น บัดนี้ปรากฏว่ามีสิ่งนอกเหนือกว่านั้นกลายเป็นพระธาตุแล้ว เนื่องจากหลวงพ่อพระราชพรหมยานท่านไม่เคยไว้วางใจตนเองเลย แม้องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะทรงพยากรณ์ที่สุดของความดีแล้วก็ตาม...
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงมีรับสั่งว่า เพื่อความมั่นใจในมรรคผลของหลวงพ่อ พระองค์จะบันดาลให้สิ่งของ ๓ สิ่ง ที่เกี่ยวข้องกับหลวงพ่อเป็นพระธาตุ เพื่อยืนยันในความดี อย่างแรก ที่เป็นพระธาตุ คือ เกศาของหลวงพ่อ ดังกล่าวแล้ว...
ต่อมาไม่นาน ทางศูนย์พุทธศรัทธาท่าลาน ซึ่งมี คุณชนะ สิริไพโรจน์ เป็นหัวหน้าคณะ ก็แจ้งข่าวมาว่า ชานหมากของหลวงพ่อกลายเป็นพระธาตุแล้ว พวกเราที่พบเห็นต่างอัศจรรย์ใจเหลือที่จะกล่าว...
เพราะตั้งแต่โบราณจวบจนปัจจุบัน กล่าวได้ว่าไม่เคยมีมาก่อนเลย ที่สิ่งของซึ่งห่างไกลจากขันธ์ห้าจนปานนี้จะกลายเป็นพระธาตุ พวกเรากราบไหว้บูชาด้วยปิติเหลือขนาด พลางชมความงามอันมหัศจรรย์และจดจำบันทึกไว้ในดวงจิต...
ส่วนที่เป็นพระธาตุแล้วเป็นแก้วสีแดงสดใสเหมือนทับทิม ส่วนที่ยังไม่เป็นก็เป็นสีเขียวของหมากพลูอยู่ บางชิ้นก็เป็นแก้วครึ่งหนึ่งเป็นพลูครึ่งหนึ่ง ดูครึ่งเขียวครึ่งแดง งดงามพิสดารบอกไม่ถูก เห็นปุ๊บก็เชื่อได้เลยว่าของแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์...!
ปกติแล้วหลวงพ่อท่านไม่เคยคายชานหมากเลย พอเคี้ยวแหลกท่านจะกลืนลงไปหมด เพื่อรักษาโรคทางท้อง มีคราวเดียวที่คายออกมาและกลายเป็นพระธาตุ ซึ่งท่านบอกว่า “ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องคายเอาไว้...”
ต่อมาชานหมากที่ท่านตำแจกก็ดี หางพลูที่ท่านโยนให้ยามฉันหมากก็ดี ต่างกลายเป็นแก้วด้วยกันทั้งนั้น ของที่ห่างไกลหลวงพ่อจนปานนี้ยังกลายเป็นแก้วได้ แล้วดวงจิตที่อยู่ภายในของหลวงพ่อนั้นจะเป็นดวงแก้วที่สว่างไสวถึงปานใดหนอ...?

๓๐ กันยายน ๒๕๓๕
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

๗๒. พระสมเด็จหางหมาก

“จะไหวหรือหลวงพี่...?” หัวหน้าชาติชายป่าไม้จอมเฮี้ยบ (ปัจจุบันคือพระชาติชาย สุธมฺมธนปาโล) ถามขึ้นทั้งที่อ้าปากพะงาบ ๆ อย่างกับปลาติดแห้ง อาตมาเองก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าใดนัก...
“สิบเอ็ดลูกเขาของบึงลับแลยังไม่เหนื่อยแทบขาดใจเหมือน ๓๐๐ เมตรของที่นี่...” แดง (มงคล จอมผา) ที่นอนแผ่หราทับเป้หลัง พูดพลางตอบพลาง อากาศแทบทุกอณูของที่นี่ แฝงไว้ด้วยแรงกดดันมหาศาล...
พระและฆราวาสเดนตายทั้งสาม เดินทางมาเพื่อจะพิสูจน์ว่า แร่ยูเรเนียมที่ หลวงพ่อพระราชพรหมยาน เมตตาบอกไว้นั้น มันจะมีมากมายขนาดไหน แล้วก็สมใจนึกบางลำภู แค่ปากประตูก็แทบเอาชีวิตไม่รอดซะแล้ว...!
ดูจากสภาพทั่วไปก็เป็นป่าธรรมดานี่เอง จะผิดจากที่อื่นก็ตรงแห้งแล้งกรอบเกรียมไปหมดเท่านั้น เนินเขาที่ต้องปีนก็เตี้ยนิดเดียว คะเนด้วยสายตาแล้วสูงไม่เกิน ๔๐๐ เมตร แบบนี้ก็หมูตายชัก...
ใช่...เกือบจะตายชักจริง ๆ อากาศมันทั้งแน่นทั้งหนัก เดินเข้าไปคล้ายกับเดินสวนน้ำตกก็ไม่ปาน แต่ละคืบแต่ละศอกเหมือนทวนกระแสคลื่น ต้องทุ่มเทกำลังทั้งหมดถึงตะเกียกตะกายเข้าไปได้ทีละนิด...
ที่ร้ายกาจที่สุดคือ เหมือนกับว่าอ๊อกซิเย่นในอากาศไม่มีเหลืออยู่เลย หายใจแทบสุดชีวิตได้อากาศไม่ถึงครึ่งปอด หน้ามืดวูบวาบ ไม่ทราบว่าจะหมดสติลงไปในวินาทีไหน จะหวังพึ่งใครก็ไม่ได้ ปางตายด้วยกันทั้งนั้น...!
หลังพิธีพุทธาภิเษกที่วิหารแก้ว ๑๐๐ เมตร “หลวงพ่อ” เมตตาเล่าให้ฟังว่า “สมเด็จองค์ปัจจุบัน เสด็จมาเป็นประธานเอง ระหว่างปลุกเสกมองไปเห็นสมเด็จหางหมากแต่ละองค์ เปล่งแสงสว่างจ้า ยิ่งกว่าดวงไฟ ๑๐๐ แรงเทียนซะอีก...”
“สมเด็จท่านตรัสว่า อานุภาพของสมเด็จหางหมากนั้น รอบรัศมี ๔ เมตร กัมมัตภาพรังสีจะเข้าไม่ได้เลย ถ้าใช้ในการรบเพื่อประเทศชาติ คำว่าตายรับรองว่าไม่มี แต่ถ้าใครนำไปใช้ในทางที่ผิด จะถูกปืนที่แสกหน้าตาย...!”
นี่ขนาดกัมมันตภาพรังสีเข้าไม่ได้แล้วนะ ไม่ถึงครึ่งทางยังแทบตายเลย ถ้ามันเข้าได้ จะมีสภาพอย่างไรหนอ...? กัดฟันโซซัดโซเซต่อไป ตายก็ตายซิวะ...มาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าถอยหลังก็เสียชื่อลูกหลวงพ่อหมด...!
“หลวงปู่...มีพระสมเด็จหางหมากเหลือบ้างมั้ยครับ...?” ผู้กองพงษ์เทพ (พ.ต.พงษ์เทพ พุ่มนิคม) ถามอาตมาที่เพิ่งกลับจากทำวัตรเย็น “โดนปล้นหมดตัวไปตั้งนานแล้ว ใจคอเอ็งจะปล้นซ้ำอีกเรอะ...?”
“ผมเพิ่งกลับจากฝึกภาคสนาม เลยเอาพระของหลวงพ่อไปลองด้วย...” น่าน...เจริญล่ะเอ็ง... “แล้วผลเป็นอย่างไร...?” “ผมเอาพระผูกปากกระบอกเครื่องยิงลูกระเบิด ทั้ง ค.๖๐ ทั้ง ค.๘๑ ยิงไม่ออกทั้งนั้น...!” “ฮื้อ...ปืน ค.มันด้านออกจะบ่อยไป...”
“มันคงไม่ด้านทุกนัดหรอกครับ พอปืนค.ยิงไม่ออก เพื่อนผมใช้ปืนพกยิงเสียงดังเชียะ...ลูกปืนหล่นอยู่แค่ปากกระบอกนั่นแหละ...!” ผลก็คือพระสมเด็จรุ่นนี้ที่มีแค่หนึ่งแสนองค์ หมดเกลี้ยงในพริบตา และขึ้นราคาหูดับไปเลย...!
“ไอ้ก้องไปลองมาแล้วหลวงพี่...” แดงมารายงานให้ทราบ “ก้องมันยิงออกครับ แต่ยิงเท่าไรไม่ถูก ห่างองค์พระเป็นศอกทุกที...” อือม์...แบบนี้ค่อยน่าเชื่อถือหน่อย ไอ้เสือก้อง (ศุภฤกษ์ รัชฎาวงศ์) เชื่อมือได้ มันยิงตอกหัวตะปูได้เลย...!
ในงานเป่ายันต์เกราะเพชร ครั้งที่ ๑๖ คุณธนาวุธ เลิศศิริจินดา เอาภาพ พระสมเด็จหางหมาก และ สมเด็จคำข้าว ที่ขึ้นพระธาตุทั้งองค์มาโชว์ให้ดู เป็นที่ฮือฮากันมากเพราะไม่ใช่ของที่จะเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ...
เป็นว่า สิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงให้เป็นพระธาตุ เพื่อรับรองมรรคผลของหลวงพ่อ ปรากฏครบ ๓ สิ่งแล้ว คือ
๑. ชานหมากของหลวงพ่อ
๒. เกศาของหลวงพ่อ
๓. วัตถุมงคลของหลวงพ่อ
“สุปฏิปันโน ภควโต สาวกสังโฆ สังฆัง นมามิ”

๓๐ กันยายน ๒๕๓๕
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ